Երիտասարդ գիտնականն արձագանքում է Տ.Մարգարյանի մասին հոդվածին, ասում, որ դատի է տալու նրան

Արվեստագիտության թեկնածու Նարեկ Սարգսյանը, արձագանքելով «Գիտական հոդված` Երեւանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի մասին» մեր հրապարակմանը, ֆեյսբուքյան իր էջում ներկայացրել է, թե ինչպիսին է այդ հոդվածի` իր ճանաչած հեղինակ Աննա Ասատրյանը:

Օգտատիրոջ գրառումը ներկայացնում ենք ստորեւ.

«Երեկ «Հայկական ժամանակում» կարդացի մի հոդված, որտեղ հոդվածագիր Anna Zakharyan-ը պատմում է «Երեւան 4» գիտական հոդվածների ժողովածուում զետեղված մի հրապարակման մասին` նվիրված Տարոն Մարգարյանին։ Երևանի քաղաքապետի գովքը անող հրապարակման հեղինակը գիտությունների դոկտոր Աննա Ասատրյանն է։ Քանի որ ես ճանաչում եմ վերջինիս, ապա այդ լուրը ինձ համար անակնկալ չէր։

Աննա Ասատրյանի հետ գործի բերումով շփվել եմ սրանից 3 տարի առաջ, երբ ԳԱԱ արվեստի ինստիտուտում պաշտպանում էի թեկնածուական ատենախոսությունս։ Ասատրյանը նույն ինստիտուտի փոխտնօրենն է։ Նա ինձ վրա սկզբից ևեթ թողել է պարկեշտ և գործին նվիրված մարդու տպավորություն։ Ավելին, թե՛ կազմակերպչական և թե՛ բովանդակային առումով նա ինձ մեծապես օգնել է իմ ատենախոսությունը վերջնական տեսքի բերելու գործում։ Այդ մասին ես նշել եմ նաև իմ շնորհակալական խոսքի ժամանակ։

Իսկ Տարոն Մարգարյանի մասին տիկին Ասատրյանի վերաբերմունքին ծանոթացել եմ շատ պատահաբար։ Այսպես, մասնագիտական քննությունը հանձնելիս ինձ քննում էր իր խստապահանջությամբ հայտնի պրոֆ. Մհեր Նավոյանը։ Հերթական հարցի ժամանակ Նավոյանը ինձ ասաց, որ իր խստության պատճառն այն է, որ ինքն էլ է արվեստագիտության թեկնածու և կոչումը, որին ես հավակնում եմ, շատ լուրջ է։ Ի պատասխան Նավոյանի դիտարկմանը, ես նկատեցի, որ թեկնածուները տարբեր են լինում, որ օրինակ Տարոն Մարգարյանը նույնպես «Գիտությունների թեկնածու» է։

Այդ պահին կապույտ երկնքում կայծակ պայթեց` սենյակի մյուս ծայրում նստած Աննա Ասատրյանը, որին մինչև այդ տեսել էի միայն ժպտերես և գործնական տրամադրությամբ, բառացիորեն հարձակվեց ինձ վրա։ Ակնհայտ անհավասարակշիռ վիճակում բղավելով նա հարցնում էր թե ես ինձ ում տեղն եմ դրել, որ համարձակվում եմ այդպես խոսել Տարոն Մարգարյանի հասցեին։ Նավոյանը փորձում էր հանդարտեցնել իրավիճակը, բայց ապարդյուն։ Մոտ մեկ րոպե բղավելուց հետո տիկին Ասատրյանը հանդարտվեց նույնքան արագ, որքան արագ դուրս էր եկել հավասարկշռությունից և քննությունը շարունակվեց։

Կես ժամ հետո նույնքան ժպտերես, ինչպես դրանից առաջ, տիկին Ասատրյանը հայտնեց, որ ես հաջողությամբ հանձնել եմ իմ քննությունը և ինքը այն մարդը չէ, որ ինձ «կտրի» և որ ինքը իր երկարամյա փորձից շատ լավ գիտի, որ Հայաստանում տղաները գիտ. թեկնածու են դառնում, որպեսզի բանակ չգնան։

Ակնարկը խիստ վիրավորական էր և ես տիկին Ասատրյանին նախ խնդրեցի կասկածի տակ չդնել պետության նկատմամբ իմ պատասխանատվությունը, իսկ հետո ավելացրեցի, որ եթե իմ նպատակը լիներ բանակ չգնալը, ապա ես 150 էջանոց ատենախոսության վրա տասնյակ գիշերներ լուսացնելու փոխարեն իմ հարյուրավոր ծանոթների նման վաղուց հրաժարված կլինեի քաղաքացիությունից (այն ժամանակ Գերմանիայում էի ապրում և աշխատում ու իմ ընկերները ծիծաղում էին Գերմանիայի քաղաքացի չդառնալու իմ որոշման վրա, իսկ ատենախոսությունը իմ կյանքի գործն էր)։ Իմ այս պատասխանը անակնկալ էր տիկին Ասատրյանի համար, որին նա ոչինչ չպատասխանեց։

Բայց սա դեռ վերջը չէ։ Ըստ «Հայկական Ժամանակի» Աննա Ասատրյանը իր հոդվածում խոսում է նաև «Անկախության քառորդդարյա հոբելյանի մասին, որը նշում է հայ ժողովուրդը»։

Ի տարբերություն Տարոն Մարգարյանի հանդեպ վերաբերմունքի, որը ինձ հայտնի էր, այս վերջին նախադասությանը հավատալը շատ դժվար է։ Քանի որ ես առնվազն մի քանի անգամ տիկին Ասատրյանի հետ բանավիճել եմ անկախության թեմայով։ Աննա Ասատրյանը ոչ միայն դեմ է Հայաստանի անկախությանը, ոչ միայն այդ անկախությունը համարում է չարիք, ոչ միայն երազում է, որ Հայաստանը դառնա Ռուսաստանի անբաժանելի մասը, այլև այդ ամենի մասին հայտարարում է բացեիբաց և անկեղծ համոզմունքով։ Իմ «համարձակությանը», ասելու համար, որ երջանիկ եմ, որ Հայաստանը անկախ է, տիկին Ասատրյանը բազմաթիվ մարդկանց ներկայությամբ պատասխանեց, որ շատ է ցավում իմ այդ դիրքորոշման համար։ Համաձայնվեք, որ զարմանալի է այդպիսի կարծիք ունեցող մարդուց լսել «Անկախության քառորդդարյա հոբելյան» արտահայտությունը։

Իմանալով Աննա Ասատրյանի խառնվածքը, կարծում եմ, որ վերը նկարագրածս փաստերի ճշգրտությունը կհաստատի առաջին հերթին հենց ինքը։

Եթե այս իրադարձությունները տեղի ունեցած լինեին Աննա Ասատրյանի կամ Տարոն Մարգարյանի սեփական տարածքում և նրանք լինեին մասնավոր անձինք, ապա իրենց կարծիքները և գործողությունները կլինեին միայն իրենց անձնական գործը։ Բայց սա այդ դեպքը չէ, այստեղ պետության հարցն է, ուստի ի հավելումն ՀԺ-ի հոդվածի, իմ պարտքը համարեցի հրապարակել սա, ցույց տալու համար, թե պետականության մասին ինչ աշխարհայացքով մարդիկ են աշխատում պետական հիմնարկներում։

Եվ վերջում` ևս երկու նկատառում.
1. Լավ եմ հասկանում ՀԺ հոդվածագրին, երբ նա գրում է, որ տհաճության զգացողությունը թույլ չտվեց Տարոն Մարգարյանին ուղղված գովերգությունը մինչև վերջ ընթերցել։ Այդ գովերգությունից նույնիսկ մի քանի մեջբերում կարդալն էր տհաճ, էլ ուր մնաց ամբողջը։
2. Նկատի առնելով մի քանի տարի առաջ Տարոն Մարգարյանի հայտարարագրած շուրջ 6 միլիոն դոլարի կարողությունը, ես առաջին իսկ հնարավորության դեպքում, ի թիվս այլ պաշտոնյաների, դատի եմ տալու նրան և անելու եմ ինձնից կախված ամեն ինչ, որ նա արժանանա օրենքով նախատեսված ամենախիստ պատժին և իր կյանքի մնացյալ մասը անց կացնի բանտում։