Բարեկրթորեն մի կողմ քաշվենք. սա մեզ չի վերաբերում

Քաղաքական ուժերն ու գործիչները հանդիպում են, փսփսում, հոգոցներ հանում, կուսակցությունից դուրս գալու դիմումներ գրում: Հայաստանի քաղաքացիներն անհաղորդ են այս իրադարձություններին:

Քաղաքացիներիս բացատրություն տալ, թե ինչու է այս ամենը տեղի ունենում, քաղաքականության մեջ պտտվող ուժերն իրենց պատվից ցած են համարում: Ինչու՞ է, դիցուք, Հովիկ Աբրահամյանը՝ Հայաստանի երբեւէ ամենահարուստ պաշտոնյաներից մեկը, վարչապետ դարձել, ապա ազատվել այդ պաշտոնից, հիմա էլ ՀՀԿ-ից հեռանալու դժվար որոշում ընդունել:

Սահմանադրությամբ մեկ-երկու խոսքով շոյված է մեր ինքնասիրությունը՝ «Իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին», ինչով էլ, փաստորեն, առաջարկում են մխիթարվել: Եվ ժողովուրդն այդպես էլ վարվում է: Վկան՝ «Ազատություն» ռ/կ-ի ռեպորտաժը http://www.azatutyun.am/a/28257991.html Մխչյան գյուղից՝ Հովիկ Աբրահամյանի՝ ՀՀԿ-ից դուրս գալու մասին: Միայն այն «արժանիքի» համար, որ Աբրահամյանն իրենց համագյուղացին է եւ շատ փող ունի, այս մարդիկ նրան տեսնում են բացառապես ՀՀ նախագահի պաշտոնում: Եվ ինչու՞ ոչ. Աբրահամյանն ունի գործող նախագահին բնորոշ բոլոր առավելությունները. մասնավորապես, «նրա խելքն այնքան շատ ա, որ կարող ա խաբի դաժե»:

Նման հարցումներին կարծիք հայտնելով էլ ՀՀ քաղաքացիների մասնակցությունը նախընտրական այս գործընթացներին ավարտվում է:

Քաղաքացիներիս, այլ կերպ ասած՝ ընտրողներիս գործոնը որքան լուսանցքային ու անէական է ՀՀԿ-ի եւ նրա առաջնորդի համար, նույնքան խորհրդանշական է նաեւ ընդդիմադիր ուժերի համար: Եվ նրանք, համաձայնենք, իրավացի են, քանի որ խորհրդարան անցնելու ճանապարհն ընտրողների սիրտը չէ:

Քաղաքական ուժերն այսօր իրենց թիկունքին լուրջ, ազդեցիկ ընտրազանգված չունեն: Ունեն ֆան-ակումբներ, համակիրների փոքրիկ, բայց համառ խմբեր: Միակ թեկնածուն, որին իր ֆինանսական ռեսուրսը չափազանց սիրելի է դարձնում, Գագիկ Ծառուկյանն է՝ լյումպենի եւ նրա փողերից սնվող քաղաքական գործիչների հավերժ «թագավորը»:

Ընտրողների վստահությունը չունենալու փոքրիկ անհարմարությունը չի խանգարում քաղաքական կուսակցություններին միմյանց հետ պայմանավորվել ցուցակների, խորհրդարան սողոսկելու միջոցների շուրջ: Ընտրություններին մասնակցելու հայտ ներկայացրած բոլոր ուժերը՝ մեկ-երկու բացառությամբ, այս 26 տարիներին համառորեն եւ նույն կազմով ասպարեզում են, ունեցել են իշխանություն, ունեցել են այն լծակները, որոնց միջոցով հնարավոր էր երկրում մթնոլորտ փոխել:

Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, որը գլխավորում է ՀԱԿ-ի ցուցակը, եղել է հանրապետության նախագահ երկար տարիներ: Ավելի մեծ լծակ՝ լինել երկրի նախագահ, ունենալ թիմ, թերեւս, չի լինում: Բայց նույն ընտրակեղծիքները, Վազգեն Սարգսյանի հայտնի խոսքը, թե եթե անգամ ընդդիմության թեկնածուն 100 տոկոս ձայն հավաքի, միեւնույն է, չի անցնի…

Րաֆֆի Հովհաննիսյանը նախագահական վերջին ընտրություններին, ըստ էության, ստացել էր ավելի շատ ձայներ, քան Սերժ Սարգսյանը, ուներ իրեն ընտրած քաղաքացիների աջակցությունը: Ի՞նչ արեց նա մեր վստահության եւ մեր քվեների հետ. դրանք, կարծեմ, այրվեցին Ծիծեռնակաբերդի Անմար կրակի վրա:

Գագիկ Ծառուկյանը, տասնամյակներ է՝ վայելում է երկրի առաջին օլիգարխի տիտղոսը: Նա փոփոխություննե՞ր է ցանկանում: Այդ դեպքում՝ ինչո՞ւ չսկսեր իրենից եւ չդառնար օրինապաշտ տնտեսվարող, որը քաղաքականության վրա ազդելու հավակնություններ առհասարակ չպետք է ունենար՝ գիտակցելով, որ իր կրթությունը, գործունեության ոլորտն ամենեւին չեն ենթադրում դառնալ մեր երկրում քաղաքականություն թելադրող մեկը:

Եվ ի՞նչ հավակնություններով են այս մարդիկ ցանկանում նորից երեւալ ընտրողների աչքին:

Սերժ Սարգսյանն՝ իր անհաջող թիմով, հասցրել է այնքան ձանձրացնել բոլորին, որ նրան այլեւս չտեսնելու հեռանկարը շատերին կարող է համախմբել «Ծառուկյան» կամ այլ դաշինքի շուրջ:

«Սասնա ծռերի»՝ ՊՊԾ գունդը գրավելու հաջորդ օրերին քաղաքական ուժերը լուռ սպասում էին «մերոնց» հաղթանակին: Նկատի ունեմ հայտնի պատմությունը. Ֆրանսիայի արտգործնախարար, ապա վարչապետ Թալեյրանն իր տան պատշգամբից հետեւում էր յակոբինների եւ ժիրոնդիստների մարտին եւ անվրդով սուրճ ընպում: Երբ պալատականները հետաքրքրվում են, թե ինչու՞ չի անհանգստանում կռվի ելքով եւ իր կարծիքով՝ ո՞վ կհաղթի, պատասխանում է. «Կհաղթեն մերոնք»: «Իսկ ովքե՞ր են մերոնք»: «Պարզ կդառնա առավոտյան»:

Եվ քաղաքական ուժերի կողմից «մերոնց» սպասելու այդ պրոցեսը ընտրողներիս ստիպում է զգույշ ու անվստահությամբ ընդունել ԱԺ ընտրությունների մասնակիցներին:

Այս ուժերին հավատալուն եւ նրանց կողքին կանգնելուն խանգարում են հիշողությունները: Նախագահական նախորդ ընտրություններին, երբ դեռեւս կեղծիքներով ընդունված այս նոր Սահմանադրությունը իրավական ուժ չուներ, այսօր երկրում ինչ-որ բան փոխելու հավակնություններով գործիչները իրենց թեկնածությունները չառաջադրեցին (բացառությամբ՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի):

Ինչ մնում է Հանրապետական կուսակցության առաջնորդին, ապա նրա հավաստիացումները, թե չի պատրաստվում երիցս նախագահ լինել, որեւէ մեկին չեն սփոփում: ՀՀԿ-ի, ԲՀԿ-ի եւ մյուս արբանյակ կուսակցությունների փոխհարաբերությունները հիշեցնում են 4-րդ դարի պարսից արքունիքի նիստուկացը՝ ներքինիների հարուստ փորձով:

Այս իշխանությունը պետք է հեռանա, եւ դա ՀՀ քաղաքացիների մեծամասնության ցանկությունն է: Սակայն ընտրողների ձայնը որեւէ մեկի համար որոշիչ չէ. որոշիչը պայմանավորվածություններն են, միմյանց աչքով-ունքով հասկացնելն է: Քաղաքական ուժերն ու գործիչներն անգամ ջանք չեն թափում ընտրողներիս վստահությանն արժանանալու, մեզ համոզելու համար: Մեր կարծիքը նրանց համար արժեք չունի:

Սա մի անպատիվ խաղ է, երբ երկրի քաղաքացիների գործոնը որեւէ կողմի հետաքրքրության նյութը չէ:

Մեզ՝ ՀՀ քաղաքացիներիս, մնում է բարեկրթորեն մի կողմ քաշվել եւ չմիջամտել մեզ չվերաբերող գործերին:

Լիլիթ Ավագյան