Արդար դատարանի «հովանու» ներքո. ես ինչ անեմ, որ հոգիս չհեծկլտա...

Տպագրվել է «Հայկական Ժամանակ» օրաթերթի՝ 2004 թվականի հուլիսի 17-ի համարում

Ներքոգրյալ երկու նամակների հեղինակները արտագաղթի ճամփան բռնած երկու մտավորականներ են. մեկը՝ բժիշկ, մյուսը՝ մանկավարժ: Երկուսն էլ, հուսահատված դատական քաշքշուկներից ու անարդարություններից, հանգել են մի տխուր եզրակացության՝ «ճիշտը երթալն է», սակայն երկուսն էլ սրտի կսկիծով են դա ասում՝ միաժամանակ արձանագրելով, որ իրենց փաստորեն վռնդում են հայրենի հողից: Եւ դա անում են երկրի տերը դարձած չինովնիկները, ում համար մարդ-անհատը գոյություն չունի:

Ինձ տուժողից դարձրին հանցագործ

Ձեզ գրում է 40 տարվա ստաժով սրտաբան բժիշկը, ով այժմ 71 տարեկան է, թոշակի է անցել, եւ ում խնամքի տակ երկրորդ կարգի հաշմանդամ կա: Ես անկարող եմ թաքցնել իմ անսահման վիրավորանքն առողջապահության նախարարությունից: Ինձ հետ կատարված դեպքերից հետո ես համոզվեցի, որ այս գերատեսչության խնդիրը ոչ թե հիվանդներին օգնելն է եւ նախարարությանը բնորոշ մյուս պարտականությունները կատարելը, այլ զանազան ինտրիգներ հյուսելը, կեղծ վկայություններ տալը հանուն իրենց աշխատակցի՝ հակահամաճարակային վարչության պետ Ա.Վանյանի՝ ով, եթե զբաղվեր իր անմիջական պարտականություններով, քաղաքի մաքրությունը պատշաճ մակարդակի վրա կլիներ, բնակչությունն էլ պարբերաբար աղտոտված ջուր չէր խմի:

Մինչդեռ նա բոլորովին այլ գործով է զբաղված, իսկ ավելի կոնկրետ՝ խարդախություն կատարած իր աներոջը օգնում է, որ դատարանի վճռով հաստատված գումարները չվճարի: Վանյանն ու իր աները՝ իրենց նպատակին հասնելու համար (պարտքը չվճարելու համար) ոչնչի առաջ չեն կանգնել՝ էլ շանտաժ ու գաղտնի ձայնագրություններ, էլ հալածանք ու քրեական հետապնդում իմ նկատմամբ: Այն աստիճանի, որ ինձ տուժողից դարձրին քրեական հանցագործ՝ վրաս հոդված դնելով: Իբր ես՝ Կլարա Ղարիբյանս, «ապրիլի 14-ին առողջապահության նախարարության շենքում մի շարք աշխատակիցների ներկայությամբ Արտավազդ Վանյանի պատիվն ու բարի համբավը արատավորող ակնհայտ սուտ եւ վարկաբեկող տեղեկություններ եմ տարածել»: Իսկ վարկաբեկող արտահայտություններն, ըստ մեղադրականի, «խարդախ ու խաբեբա, փաստաթղթեր կեղծող, ստախոս» բառերն են:

Եւ այդ փաստը «հաստատվում է» առողջապահության նախարարության աշխատակիցների կեղծ ցուցմունքներով: Անգամ եթե ասած լինեի այդ բառերը, իսկ ո՞ւմ նյարդերը կդիմանային 4 տարվա դատական քաշքշուկին ու անարդարություններին, երբ դատական կարգով հաստատվել է, որ Սուքիաս Հակոբյանը (Վանյանի աները) ինձ 5 հազար 275 դոլար է պարտք, սակայն իբր բռնագանձման ենթակա գումար եւ գույք չունի, ուստի դատարանի վճիռը չի կատարվում: Իրականում գույքը թաքցնում են, եւ կապեր ունեցող փեսայի ջանքերով պարտքս ոչ մի կերպ չեմ կարողանում ստանալ, իսկ հիվանդ տղաս թանկարժեք դեղորայքի կարիք ունի: Նրանք չեն էլ թաքցնում իրենց  նպատակը՝ պարբերաբար ասելով. «Չե՞ս տեսնում, որ ինչ ուզենք՝ կանենք. էնպես ենք անելու, որ տունուտեղդ թողնես՝ փախչես»: Իսկապես՝ սուքիասների ու արտավազդների նպատակը մեզ մեր հայրենի հողից վտարելն ու դռնեդուռ գցելն է:

Կլարա Ղարիբյան

Ինձ հալածողը մարզպետն է

2003-ի հոկտեմբերի 31-ին վճռաբեկ դատարանի քրեական գործերով պալատը վերջնականապես հաստատեց առաջին ատյանի դատարանի վճիռը, որով ինձ՝ Գագիկ Աթաբեկյանիս արդարացրեց եւ անպարտ ճանաչեց նախկին քրօրի 182 (պաշտոնական դիրքի չարաշահում) եւ 187 (պաշտոնական կեղծիք) հոդվածներով առաջադրված մեղադրանքում: Սակայն Լոռու մարզպետ Հենրիկ Քոչինյանը, առաջնորդվելով «իմ դեմ խաղ չկա» վայրագ կարգախոսով, արհամարհում է եռաստիճան դատական վճիռը եւ շարունակում հալածել իր մեղքաշատ պատվերով հանիրավի տուժածիս: Նա համոզված է, որ արդեն լրիվ ունեզրկել ու սնանկացրել է ինձ (խնամքիս ունեմ 2 ուսանող), եւ ես անաշխատանք երկար չեմ դիմանա ու ի վերջո, ընտանիքիս գոյությունը պահպանելու անհրաժեշտությունից ելնելով, ստիպված կլինեմ թողնել հարազատ երկիրս ու ծննդավայրս՝ լրացնելով նրա նման վայրի պետական այրերի պատճառով տարագիր դարձած հայրենակիցներիս բանակը:

Իսկ պահանջս մեկն է՝ ուղղել դատարանի արդարացման որոշմամբ ակնհայտ դարձած սխալը եւ ինձ վերականգնել իմ պաշտոնում՝ իմ հիմնադրած դպրոցի (Գարեգին Ա-ի անվան Վանաձորի կրթահամալիր) տնօրենի պաշտոնում: Մարզպետը փաստորեն, չարաշահելով պաշտոնական դիրքը եւ ոտնահարելով Մարդու իրավունքների կոնվենցիայով ամրագրված քաղաքացու իրավունքները, ոչ միայն հրաժարվում է իր սխալն ուղղելուց, այլեւ անմիջական ճնշում է գործադրում դատարանի վրա, որ դատական կարգով էլ դա չշտկվի:

Գագիկ Աթաբեկյան

Հ.Գ. Աշխատանքում վերականգնվելու հայցի քննությունը Լոռու մարզի առաջին ատյանի դատարանում ամիսներ ձգձգվելու պատճառով Գ.Աթաբեկյանը բացարկ է հայտնել դատարանի կազմին, եւ գործը փոխանցվել է Տավուշի մարզի դատարան: Երկու օր առաջ այս դատարանն արդեն առանց վարանելու, Լոռու մարզպետի ճնշմամբ, 15 րոպեում վճռել է Աթաբեկյանի հայցի ճակատագիրը՝ վաղեմության ժամկետն անցնելու պատրվակով հայցը մերժելով: