Կուզենամ, որ պրեզիդենտիս տեսքը սիրուն լինի, որ նայելիս ասես՝ վա՜խ, ցավդ տանեմ. Ֆորշ

Նարեկացի արվեստի կենտրոնում երգիչ, երգահան Ֆորշը՝ Վահան Գրիգորյանը, երեկ հանդիպում ունեցավ իր երկրպագուների հետ:

Երաժիշտը խոսեց Արգենտինայում ապրած տարիներին իր գործունեության, ապա այնտեղից վերադառնալու դրդապատճառների մասին: Տարբեր պատմություններ եւ ծիծաղաշարժ դեպքեր հիշեց իր կյանքից, անդրադարձավ նաև ՀՀ նորընտիր նախագահի մասին անսպասելի լուրին:

«Մանուկ ժամանակ երազում էի երգիչ դառնալ, այժմ երազում եմ երազել»,- ահա այսպես խոսեց իր երազանքների եւ անելիքների մասին Ֆորշը: «Մայրս մասնագիտությամբ քիմիկոս էր, հայրս հասարակ վարորդ՝ Արփա-Սևանի պետերից մեկի վարորդն էր, շատ լավ էր երգում եւ լավ նկարում, ինձ էլ պատեհ-անպատեհ առիթներով երգել էր տալիս»,- պատմում էր Ֆորշը եւ ասում, որ իր առաջին բեմը եղել է իրենց տունը՝ վարագույրների հետևում:

Վառ գույների եւ հատկապես նարնջագույնի սիրահար Ֆորշի համար կյանքն էլ է նարնջագույնի պես դուրեկան ու գունեղ, ասում է, որ չնայած բոլոր դժվարություններին, պետք է յուրաքանչյուր օրը խենթություններով լցնել: Ֆորշը կյանքից դժգոհ մարդ չի համարում իրեն, ասում է, որ միշտ ցանկացել է երաժիշտ լինել, ամեն ինչ արել է եւ բարեբախտաբար, հասել է երազանքին:

«Բայց ներսումս մի փոքրիկ դարակ կա, որը կոչվում է դերասան: Եղել է ժամանակ, որ ուզել եմ նաև դերասան լինել, եւ ինքնաբերաբար դա էլ է ստացվել, քանի որ թատրոնում էլ եմ խաղացել: Եկավ Նիկոլայ Ծատուրյանը, ասաց՝ ներկայացում ենք անելու, եւ ես պատիվ ունեցա խաղալու»,- պատմում է Ֆորշը, որը մի շարք բեմադրությունների երաժշտության հեղինակ է` Նիկոլայ Ծատուրյանի «Հեթում արքա», «Ապերախտ տղամարդիկ» եւ այլն:

Սկզբում, երբ նոր է սկսել երգել, նեղ ընկերական շրջապատում է երգել միայն: Ամիրյան փողոցի վրա գտնվող նկուղային խորտկարան է եղել, որտեղ ընկերներն ու մտերիմները հավաքվել են՝ Ֆորշին լսելու. «Այդ թվերին, ցուրտ ու մութ տարիներին, այդ մթության, սովի ու աղքատության մեջ այդ տեղը կարծես լույսի մի ծիլ էր, որ մարդ կարող էր գալ, այդքան նեգատիվի մեջ մի բաժակ բան խմել, կարգին երաժշտություն լսել եւ իրեն լավ զգալ»,- հիշում է երգիչը:

Ֆորշը մի որոշ ժամանակ ապրել է Արգենտինայում, այնտեղ էլ է երաժշտությամբ զբաղվել՝ ջութակ է նվագել, բայց հետո տղային հայ մեծացնելու նպատակով վերադարձել է Հայաստան:

«Երբ Բուենոս-Այրեսում էինք ապրում, այդ ժամանակ տղաս 7 տարեկան էր, մի անգամ ծանոթներիցս նրան հարցրեցին, թե քանի տարեկան է եւ որդիս պատասխանեց. «Ես ունեմ 7 տարեկան»: Դա նշանակում էր, որ նա սկսել է օտար լեզվով մտածել, ապա հայերեն թարգմանել: Տղայիս այդ ֆրազից հետո ես որոշեցի, որ պետք է հետ վերադառնանք»,- պատմում է Ֆորշը:

Երգիչը, խոսելով իր արվեստը սիրողների ու նաև քննադատողների մասին, ասաց, որ կողմ է առողջ քննադատությանը եւ համարում է, որ եթե մարդուն քննադատում են, ապա նա իրենից ինչ-որ բան է ներկայացնում: Խոսեց իր նախասիրությունների, իր սիրած երաժշտության մասին, ասաց, որ երաժշտության ոլորտում այժմ ունի աշակերտներ, որոնց հետ աշխատելն ուղղակի հաճույք է:

Արվեստասերների այն հարցին, թե ինչը կարող է Ֆորշին ուրախացնել, երգիչը կես կատակ եւ կես հեգնական ասաց. «Կուզենամ, որ պրեզիդենտիս տեսքը սիրուն լինի, որ հեռուստատեսությամբ նայելիս ասես՝ վա՜խ, ցավդ տանեմ»:

- Ֆորշ, արվեստում կարեւորո՞ւմ եք մրցակցությունը:

- Ու՞մ հետ մրցեմ, մրցելու մարդ չկա:

- Ձեր երիտասարդության Երեւանում ի՞նչն է այսօր փոխվել եւ ի՞նչը ձեզ դուր չի գալիս:

- Շատ բաներ ինձ այսօր դուր չի գալիս, բայց աշխատում եմ չմտածել այդ ուղղությամբ, փորձում եմ մտածել միայն նրա մասին, ինչն ինձ դուր է գալիս: Հավատացեք, այդպես շատ ավելի հեշտ է: Ա՛յ, օրինակ, հիշեցի մի դեպք, Էն օրը հետս շատ լավ բան եղավ, ընկերներիցս մեկը եկավ, ասաց՝ գիտե՞ս, նախագահը փոխվել է, ասացի՝ խաբար չեմ, սպասի գոնե հեռուստացույցը միացնեմ, դեմքով ճանաչեմ, տեսնեմ՝ ո՞վ է ի՞նչ է. շատ զվարճալի էր:

- Տեսե՞լ եք նոր նախագահին եւ համապատասխանո՞ւմ է վերջինս «ցավդ տանեմ»-ի Ձեր չափանիշներն:

- Դեռ չեմ տեսել, չեմ կարող ասել:

                                                                                                        Աղունիկ Հովհաննիսյան