Չի կարելի հայկական տարբերակով ձեռքը թափ տալ, ասել` լավ, է~. Թամար Հովհաննիսյան

Մհեր Մկրտչյանի կինը` դերասանուհի Թամար Հովհաննիսյանը, երեկ այցելել էր «Էրեբունի» բժշկական կենտրոն` հույս ունենալով տեսակցել «Սասնա ծռեր» խմբի վիրավոր անդամներին: Նրան դա թույլ չէին տալիս: Հիվանդանոցի բակում տիկին Հովհաննիսյանը պատասխանեց մեր մի քանի հարցերին:

- Տիկին Հովհաննիսյան, վերջին երկու օրերի զարգացումները ինչպե՞ս եք գնահատում, ի՞նչ է տեղի ունենում, ըստ Ձեզ:

- Ես գնահատական տալու իրավունք չունեմ, որովհետեւ դա իմ մասնագիտությունը չէ: Սա պրոցես է եւ պրոցեսի ընթացքում լինում են առաջխաղացման պահեր, նահանջի պահեր, լինում են միջադեպեր: Սա բարդ, ժամանակատար, համբերություն եւ կորով պահանջող, ինչպես նաեւ համաժողովրդական պրոցես է, ինչն ավելի է բարդացնում իրավիճակը, որովհետեւ այդ համաժողովրդական գործընթացը հենված է շատ ցցուն մի դեպքի վրա: Նկատի ունեմ տղաների քայլը:

- Այսօր շատերը մեղադրում էին փողոց դուրս եկած մարդկանց տուն ուղարկողներին: Դուք ինչ կարծիքի եք դրա վերաբերյալ: Կարո՞ղ էր դա իշխանությունների հետ համագործակության հետեւանք լինել, ինչի մասին շատերն էին խոսում:

- Տուն ուղարկելու Պարույր Հայրիկյանի կոչն անակնկալ էր նաեւ ինձ համար: Ես համամիտ չէի դրան եւ ժողովուրդն էլ բողոքեց: Բայց իշխանությունների հետ համագործակցելու մասին եզրակացություններ անել չեմ կարող: Համենայնդեպս, իրավիճակն այնքան սուր է, այնքան եզրագծով ենք քայլում, որ հնարավոր են թյուրըմբռնումներ, հնարավոր են պատահական պոռթկումներ, մենք շատ լայնածավալ ամբոխի հետ գործ ունենք, այնտեղ կարող են լինել ե´ւ տարակարծություններ, կարող են լինել ե´ւ սխալներ: Ամեն մի փոքրիկ բանից եզրակացություն անել, որ սա վերջն էր, որ միշտ էլ տխուր է լինում վերջաբանը, հայկական տարբերակով ձեռքը թափ տալ, ասել` լավ, է~, չի կարելի:

- Իսկ ժողովրդին տուն ուղարկելուց առաջ հարթակում գտնվողների հետ Հայրիկյանը չէ՞ր խորհրդակցել:

- Ես չնայած այնտեղ էի, բայց տեղյակ չեմ` ինչ են խոսել իրար հետ, ես չգիտեմ` արդյո՞ք դա ընդհանուր պայմանավորվածություն էր, թե՞ միայն Պարույր Հայրիկյանի կարծիքը, բայց, ըստ իս, դրանից հետո փորձ արվեց ուղղել այդ սխալ արված քայլը, սակայն ուշ էր այն առումով, որ նորից եմ ասում, լայն զանգվածի հետ զգույշ վարվելակերպ է պետք, որովհետեւ զանգվածն անհատ չէ, զանգվածն ունի իր տրամաբանությունը: Մի բան որ արեցիր, դժվար է հետ բերելը, բայց դա չի նշանակում, թե դրանով վերջացավ:

- Այսօր պարզվեց, որ շտապօգնության բուժանձնակազմին ՊՊԾ գնդի տարածքում պատանդ են վերցրել: Դուք դրան ինչպես եք վերաբերվում: Ինչքանո՞վ է դա ճիշտ:

- Ես ինչ կարող եմ ասել, եթե իրենք դա են ճիշտ համարել որպես քայլ, ուրեմն ճիշտ են: Դուք հասկանո՞ւմ եք` լրագրողները բոլորը մոտենում են յուրաքանչյուրին եւ հարցեր են տալիս՝ ինչ գնահատական ունեն, որքանով էր ճիշտ, ես չեմ ուզում ինքնագովությամբ զբաղվել, բայց բոլորը չէ, որ ինձ նման կարող են ասել, որ դա ինձ չվերաբերող հարց է:

- Բայց եթե դուք այս շարժման համակիր եք, մասնակցում եք հավաքներին, ելույթներ եք ունենում, պիտի՞ նաեւ գնահատեք` ինչն է ճիշտ արվում, ինչը` սխալ:

- Ես արդեն պատասխանեցի ձեզ. եթե այդպես են արել, ուրեմն այդպես են ճիշտ գտել, եւ եթե իրենք այդպես են ճիշտ գտել, ես էլ եմ ճիշտ գտնում:

- Իսկ հնարավոր համարո՞ւմ եք, որ այսպես օրն երկու-երեք հոգի ինչ-ինչ պայմաններում (մի քիչ ոչ լավ հասկանալի) վիրավորված տեղափոխվեն հիվանդանոց, ու այդպես ամեն ինչ ավարտվի:

- Ոչ թե համարում եմ, այլ ես տեսնում եմ, որ որպես տակտիկա դա է ընտրված իշխանությունների կողմից: Դա, իհարկե, անազնիվ ձեւ է՝ խուլ ձեւանալ, չլսել ընդհանուր բողոքը, կանչերը, պահանջները եւ, ժողովրդական լեզվով ասած, տակնահանց իրենց գործն անել: Դա լավ բան չէ, եւ դա էլ հղի է շատ վտանգավոր բաներով: Ես ասել եմ ու ասում եմ` ամենառաքինի քայլը նախագահի կողմից պիտի լինի (եւ դեռ կարող եմ հուսալ, որ կլինի) հեռանալն է: Նա մնալու ոչ մի տարբերակ չունի: Եւ, եթե շատ սուր չի հնչի, ասեմ. եթե իրեն թվում է` ինքը կհեռանա շրջանները հանձնելուց հետո, ապա դա ավելի սոսկալի ու անդառնալի վերջ կունենա ե´ւ իր համար, ե´ւ ազգի համար, ե´ւ երկրի ու պետականության համար: Այնպես որ ինքը մի անգամ կարող է ասել «ոչ» իրեն պարտադրողներին, ասել` ես չեմ կարող, ինչ ուզում եք ինձ արեք, բայց ես գնում եմ, ես հրաժարական եմ տալիս: Այ թե ինչ պետք է անի նա:

- Սկսված այս գործընթացի հանգուցալուծումն ինչպես եք տեսնում: Քայլերի հաջորդականություն, ծրագիր տեսնո՞ւմ եք:

- Ես չեմ կարող գուշակել: Սա շատ բարդ իրադրություն է, ես կարծում եմ, որ օրն օրին, ըստ իրավիճակի, ավելի հավասարակշիռ, ավելի ընթացքի ջիղը բռնող եւ զգացող դիրքորոշումը ամենաճիշտը կլինի: Եվ ամենակարեւորը` երբ որ ես ասում եմ` հավատալ, չկասկածել, դրանք ռոմանտիկ բառեր չեն: Երբեք ոչ մեկը չի գնում պատերազմ, նախապես իմանալով, որ պարտվելու է: Եթե պարտվելու է, ինչու է գնում պատերազմ:

- Բայց պատերազմ հայտարարողը պիտի ունենա՞ մշակված ծրագիր, քայլերի հաջորդականություն:

- Անպայման: Քայլերը եղել են այն, որ մենք արել ենք, ժողովուրդը պիտի կանգնի, ժողովուրդը պիտի իր խոսքն ասի, պահանջի նախագահի հեռացումը եւ հետագա քայլերը: Ես կարծում եմ, որ կան քայլեր: Գիտեք ինչ, «Սասնա ծռեր» տղաները մարգարեներ չէին եւ չեն: Ավելին, նրանք սկուտեղի վրա Հայաստանը Շվեյցարիա դարձրած երբեք չպիտի մատուցեն ժողովրդին: Հայաստանը Շվեյցարիա կդարձնի ժողովուրդը: Նրանք արել են ընդամենն առաջին քայլը, արթնացնելու քայլը: Եվ ազնիվ քայլ է դա իմ կարծիքով: Նրանք բոլոր-բոլոր հնարավոր միջոցներով փորձել են պայքարել եւ ոչնչի չեն հասել ու դիմել են ծայրահեղ քայլի: Այն մարդիկ, որոնք ազատագրել են այդ հողը, երբ որ պատանի եւ երիտասարդ էին, հիմա տղամարդ են դարձել ու տեսնում են` ոնց է ազատագրած հողը մի ստորագրությամբ հանձնվելու: