Եթե «Իսկանդեր» ունեցել ենք, հո չպե՞տք է ամեն չնչին բանի համար խփենք. Հրաչիկ Նասիբյան

Ադրբեջանը վերջին շրջանում նոր ակտիվություն է ցուցաբերում ղարաբաղաադրբեջանական սահմանին: Շուրջ երկու շաբաթ առաջ ինտենսիվացան կրակոցները, երեկ էլ հայտնի դարձավ, որ դիվերսիոն ներթափանցման փորձեր են ձեռնարկել:

Մեր հարցերին պատասխանել է ազատամարտիկ, Արցախի ազատամարտիկների միության Ստեփանակերտի տարածքային միավորման թիվ 5 համայնքի նախագահ Հրաչիկ Նասիբյանը:

- Պարոն Նասիբյան, երեկ հակառակորդը դիվերսիոն ներթափանցման փորձ է արել: ՊԲ մամուլի ծառայության հաղորդագրությունում նշվում էր, որ հակառակորդը կորուստներ տալով հեռացել է: Տեղյա՞կ եք՝ որտեղ է դիվերսիան տեղի ունեցել, քանի զոհ է տվել ադրբեջանական կողմը:

- Ես գիտեմ շատ բան, բայց սխալ կլինի, որ ես դա ասեմ:

- Ըստ ձեզ ինչո՞ւ է ադրբեջանական կողմը կրկին ակտիվացրել հրադադարի խախտումները:

- Ես որպես արցախցի ասեմ, որ այս պատերազմը դեռ չի վերջացել եւ այսպես էլ լինելու է միշտ, մինչեւ պետականորեն ճանաչվեն մեր սահմանները: Անկախությունը մենք որոշել ենք, մնում է սահմանների հարցը ճանաչվի միջազգայնորեն. ինչպես ժամանակին մենք ենք մեր անկախությունը ձեռք բերել, այնպես էլ հիմա սահմանների ճանաչման հարցը պետք է որոշենք, բացի մեզանից ոչ ոք չի կարող դա որոշել՝ ուզում է լինի Հայաստանը, ուզում է լինի Ռուսաստանը, ուզում է լինի Ամերիկան: Պետք է լինի պետական սահման: Այլապես մենք միշտ պատերազմական գոտում ենք լինելու, Արցախում միշտ չհայտարարված պատերազմ է լինելու:

- Ինչպե՞ս եք առաջարկում լուծել այդ հարցը:

- Մենք խաղաղություն ենք ուզում, մեզ ավել հող պետք չի: Մինչեւ չնստեն, չասեն՝ դուք ճիշտ եք, էս հարցը չի լուծվի: Չկա մեկը, որ ասի, թե պատերազմով շահելու ենք. եթե պատերազմ է, զոհվում են մարդիկ, իսկ երբ զոհվում են՝ վերջ, չես շահել: Մենք պարտավոր ենք միշտ զգոն լինել եւ պատրաստ լինել, բայց այս հարցը պետք է լուծել նստել-քննարկելով:

- Անընդհատ կրակոցների, դիվերսիաների այս տակտիկայով ադրբեջանական կողմն ինչի՞ է ուզում հասնել: Նպատակ ունեն կամաց-կամաց ուժասպա՞ռ անել հայկական բանակին:

- Խնդիրը հետեւյալն է. Ադրբեջանի ղեկավարությունը բիզնեսի մեջ է, իրենք էս պատերազմը օգտագործում են բիզնեսի նման: Էն մեկը նավթ ունի, էն մեկը գազ ունի...եթե պատերազմը սկսվի, իրենց բիզնեսը վերջանում է, դրա համար իրենք հաչում են, բայց չեն կծում: Ոչ էլ խաղաղություն են ուզում, որ իրենց գործն առաջ գնա: Երբ ժողովուրդն իրենց նեղում է՝ հայտարարում են, թե հողերը վերցնելու ենք: Ալիեւը հասկանում է, որ եթե խաղաղություն լինի՝ ժողովուրդն իրենից հաշիվ է պահանջելու իր արածների համար, դրա համար մշտական խառնաշփոթի մեջ է պահում երկիրը, որ իր արածը չերեւա: Պետք չէ մտածել, որ Ադրբեջանի հասարակ ժողովուրդը պատերազմ է ուզում: Ադրբեջանցի մայրն էլ չի ուզում, որ իր որդին զոհվի անիմաստ: Անիմաստ, որովհետեւ ադրբեջանցի գյուղացին չարչարվում է, չարչարվում, իր երեխան զոհվում է, ուրիշը հարստանում: Բա իրեն պե՞տք է դա:

- Լայնածավալ պատերազմն սկսվելու վտանգ տեսնո՞ւմ եք:

- 1994 թվականի զինադադարն ի՞նչ դարձավ: Օրական խախտում, օրական զոհ: Ո՞վ սկսեց, իրենք, չէ՞: Իրենք կրակում են, մենք պատասխանում ենք: Թող չսկսեն, չպատասխանենք: Բայց կրկնում եմ՝ պատերազմը ամեն օր կա, մենք պետք է միշտ պատրաստ լինենք եւ պաշտպանենք մեր սահմանները: Ես ապրիլյան պատերազմի օրերին եղել եմ դիրքերում, կարող եմ ասել, որ ապրիլը մեզ համար ապրելու ամիս էր: Ապրիլյան պատերազմը միայն ապրիլյան չէր, դա 1991 թվականից սկսված պատերազմն է: Դեռ շարունակվելու է, մինչեւ մեր սահմանը չլինի պետական: Տեսնում եք, չէ՞: Հայաստանի վրա կրակում են, բայց առաջ չեն գալիս, որովհետեւ պետական սահման է, բայց Ադրբեջանի եւ Ղարաբաղի սահմանը ճանաչված չէ: Խաղաղությունը մենք ենք ստեղծողը, հարկադրողը, բայց խաղաղության համար հարկավոր է իմանալ, թե ով է մեղավոր: Մեղավորը պետք է պարզվի: Ով եղել է առաջին կրակողը, նա էլ թող պատժվի: Օրենք դնենք, որոշենք՝ այ ընկեր, այ ախպեր, այ հարեւան, չպետք է խախտվի հրադադարը, ով խախտի՝ պետք է պատասխան տա:

- Ապրիլյան պատերազմը ցույց տվեց, որ շատ բաներ թերի էին, սկսած «կանսերվայի բանկաներից», վերջացրած նրանով, որ զինվորները դիրքերում ջուր չունեին: Հիմա կարծեք թե առաջնագծի «կահավորում» է սկսվել, ի՞նչ փուլում է դա:

- Մենք Ադրբեջանը չենք, որ ունենանք նավթ, գազ: Մենք մեր երեխաների բերանից կտրում ենք, դնում էդ գործի վրա: Դժվար ենք ապրում, բայց հանուն սահմանի ամեն ինչ անում ենք, որ մեր երեխաները խաղաղության մեջ լինեն: Վաղը որ սկսվեց լայնածավալ պատերազմ՝ գազ էլ չի լինելու, ջուր էլ չի լինելու, ասենք չե՞նք կռվում: Մեր ուժերի համապատասխան ունենք՝ ինչ պետք է: Ղարաբաղյան պատերազմում եղել է դեպք, որ անգամ կապն է կտրված եղել, մեր ազատամարտիկներից մեկը երկու օրում միացրել է դա: Այսօր ամեն ինչ նորմալ է, ամեն ինչ էլ կա, բա դժվարություն էլ պետք է լինի: Ադրբեջանցիները մեզ ստիպեցին, որ զինվորի համար ապահովենք ամեն մի քարը: Զինվորը կարող է լինել 100 կիլոգրամ, բայց 20 կիլոգրամանոց քարի տակ թաքնվի, ապահով լինի: Բայց պետք է իմանանք, որ աշխարհի ամենաապահով տեղն է Ղարաբաղը: Մենք պետք է պահպանենք խաղաղությունը հանուն մեր զոհերի. ամեն քարի տակ, ամեն սարի տակ, ամեն տեղ, որ ոտքը դնում ենք, արյուն է: Բայց խաղաղությունը արյունով են ստեղծում:

- Պարոն Նասիբյան, ԼՂ պաշտպանության նախկին նախարար Սամվել Բաբայանը հայտարարում էր, որ «Իսկանդերը», որ վերջերս Հայաստանը ձեռք բերեց Ռուսաստանից, մետալալոմ է, որ դա ունեցել ենք ապրիլյան պատերազմի ժամանակ, սակայն իշխանությունները դուխ չեն ունեցել կիրառելու: Նա բազմաթիվ այլ քննադատություններ էլ էր հնչեցնում ՊԲ ղեկավարության հասցեին:  Համաձա՞յն եք այս քննադատությունների հետ:

- Եթե «Իսկանդեր» ունեցել ենք, հո չպե՞տք է ամեն չնչին բանի համար վեր կենանք, խփենք: Խփեին, որ պատերա՞զմ սկսեի՞ն:

- Այսինքն համարում եք, որ ապրիլյան պատերազմին դրա կարիքը չի՞ եղել:

- Եթե իրենք հարձակվեին Հայաստանի վրա, Հասստանը օգտագործելու էր դա, բայց Ղարաբաղի վրա են հարձակվել, դա Ղարաբաղ-Ադրբեջան կռիվ էր:

- Բայց Հայաստանը կարող էր Ղարաբաղին ռազմական փոխօգնություն տրամադրել՝ համաձայնագրով:

- Եթե Հայաստանը էդ «Իսկանդերը» տրամադրեր Ղարաբաղին, Թուրքիան էլ Ադրբեջանին էր տրամադրելու իր զենքերը: ՆԱՏՕ-ն էլ Թուրքիային:

- Այսինքն այդ զենքը օգտագործվելու է այն ժամանակ, երբ Ադրբեջանը Հայաստանի վրա՞ հարձակվի:

-Եթե մեծ մասշտաբով պատերազմ սկսվի, եթե սկսեն հայ-ադրբեջանական սահմանի վրա հարձակում, կրակելու են: Բայց ոչ Ղարաբաղի սահմանում:

- Իսկ համաձա՞յն եք Սամվել Բաբայանի քննադատությունների հետ:

- Ուզում է Սամվել Բաբայանը լինի, ուզում է աշխարհի տերը լինի՝ ով ապրում է Արցախում, ինքն է որոշում: Եթե ես գնամ Ամերիկա, լավ խոսեմ, խոսեմ, էդպես չի: Ով ուզում է հարց լուծի, թող գա Արցախ, ապրի, երեխա ունենա, դպրոց ուղարկի...առաջին շարքում կանգնի, խոսի: Ուզում է Սամվել Բաբայանը լինի, Արկադի Ղուկասյանը լինի, Բակո Սահակյանը լինի, ով ուզում է լինի, պետք է ապրի Արցախում:

- Նկատի ունեք, որ եթե չի ապրում Արցախում, իրավունք չունի՞ քննադատել:

-Չէ, խելոք մարդիկ ունենք դրսում էլ, ներսում էլ: Մարդիկ են եղել, որ պատերազմի ժամանակ եղել են Ռուսաստանում, ավելի օգտակար ներդրումներ են արել, քան թե ես՝ այստեղ գտնվելով: էդ մարդիկ էլ են կարեւոր: Ես իրեն (Սամվել Բաբայանին-խմբ.) հարգում եմ իր արած քայլերի համար, բայց դա չի նշանակում, որ մյուս հարցերը պետք է հաշվի չառնեմ: