Մտոք կույր, հոգով նենգ. վտանգը առջեւում է. Մերուժանի հոդվածը

Հայաստանում առաջիկայում սպասվում են նոր ներքաղաքական զարգացումներ, որպիսիք պայմանավորված կլինեն Ռուսաստանի եւ Հայաստանի նախագահների՝ նոյեմբերին կայանալիք հանդիպմամբ: Այդ հանդիպումը ենթադրվում է, որ վճռորոշ է լինելու ղարաբաղյան խնդրին վերջնագիր լուծում տալու տեսակետից: Մեր կարծիքով Ռուսաստանի նախագահը Սերժիկ Սարգսյանին կառաջարկի նախ Ադրբեջանին վերադարձնել գրավյալ հինգ շրջանները, ապա կասկածի տակ կդնի Արցախի ինքնորոշման պահանջը՝ հայտարարելով, որ այդ հանրապետությունը ինքնակոչ է, քանզի ՄԱԿ-ի կողմից չի ընդունվում որպես միացյալ ազգերի ընտանիքի լիիրավ անդամ եւ որեւէ տեղ չի զբաղեցնում աշխարհի քաղաքական քարտեզին: Հավանաբար, Սերժիկ Սարգսյանը չի համարձակվի առարկել Պուտինի առաջարկին եւ կգնա զիջողության, ինչը Ադրբեջանի համար զորքերի առաջխաղացման նոր հնարավորություն կստեղծի: Եթե փորձի առարկել վերը նշված առաջարկին, ապա անխուսափելի կդառնա պատերազմը, որպիսի դեպքում հավանական է, որ կրկնվեն քառօրյայի անհավասար մարտերը, եւ մենք կրկին հարյուրավոր զոհեր կունենանք, տարածքներ կզիջենք:

Կասկածից վեր է, որ Ադրբեջանն արդեն ունի միջին ու հեռահար այնպիսի գերհզոր զինատեսակներ, որպիսիք գնված են իր կանխիկ գումարով եւ պատկանում են միմիայն իրեն, ուստի դրանք կիրառելու իրավունքը վերապահվում է միայն նրա ռազմական ղեկավարությանը: Այս պարագայում, ուրեմն, Ռուսաստանը կգրավի չեզոք դիրք, որպեսզի չսասանվի Ադրբեջանի հետ ունեցած իր բարեկամությունը: Ուղղակի կամ կողմնակի կերպով Ռուսաստանը կարող է միջնորդական առաքելությամբ հանդես գալ՝ խաղաղարար բանագնացի կերպարով:

Կասկածից վեր է նաեւ, որ Հայաստանի միջոցներով գնված գերարժեք ռուսական զինատեսակները չեն օգտագործվելու, որովհետեւ դրանք պահեստավորված են Հայաստանում տեղակայված ռուսական զինանոցներում: Այդ զինատեսակների ցուցադրությունը թույլատրվում է սոսկ տոնական զորահանդեսների ժամանակ՝ որպես ցուցանմուշ: Այնպես որ, մեզ դարձյալ տրամադրվելու են այն զինատեսակները, որոնք հնօրյա եւ բարոյապես մաշված են: Այս մասին արդեն վկայեց քառօրյա պատերազմը, որի ընթացքում կրած մեր պարտության մեղքը  հանիրավի դրվեց ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարարի վրա:

Այժմ դառնանք կրթական համակարգում գիտական գործունեությամբ զբաղվող երիտասարդների զորակոչման դիպվածաբանությանը, ինչը կարելի է ձեւակերպել որպես քաղաքական խեղկատակության յուրահատուկ օրինակ: Այսպիսի մի խեղկատակության փորձ արվեց Գորբաչովի իշխանության օրոք, ԽՍՀՄ գերագույն խորհրդի նիստերից մեկի ժամանակ, երբ ելույթ ունեցավ պատգամավոր Եվդոկիա Գայերը եւ ասաց. «Հարգելի ընկերներ, մենք փորձում ենք բանակ զորակոչել շուրջ 127 000 երիտասարդ գիտնականի: Հասկացեք, եթե ենթադրենք, որ այդ 127 000-ից նույնիսկ մեկ Անդրեյ Սախարով է ծնվելու, ուստի, չարժե զորակոչի ենթարկել մեր բազմահազար երիտասարդներին: Բանակը կոփում է երիտասարդի մարմինը, բայց միեւնույն ժամանակ ընդհատում է նրա ուղեղի աշխատունակության ակտիվությունը»: Ահա թե ինչպես է մտածում ռուս հայրենասերն ու քաղաքական գործիչը, որը սրտացավ է իր երկրի ճակատագրով:

Կարծում ենք, որ ժամանակն է գիտակցել, թե ռուս-թուրքական հարաբերությունների ջերմանալը ինչպիսի սպառնալիք է Հայաստանի համար: Ժամանակն է կազմակերպել մեր դիվանագիտությունը՝ հարեւան պետությունների քաղաքական խարդավանքներին դիմակայելու համար: Այլապես  «Ազգ-Բանակ» կամ «Արի տուն» դատարկաբանությամբ պետք չէ աղքատության շեմին հասած ժողովրդին միամտացնել: Համոզված լինենք, որ ժողովուրդը վաղուց չի հավատում իշխանությունների խոստումներին:

Եթե ցանկանում ենք մարտունակ բանակ ու քաջարի զինվոր ունենալ, առաջին հերթին պետք է բարեկեցիկ դարձնենք երկիրը, կանխենք արտագաղթը, որպիսիք կարող են կայանալ իշխանափոխության պայմաններում, երբ ի հայտ կգան մեր հայրենիքը սիրող եւ նրան նվիրվող առաջնորդներ: Մինչդեռ այսօր մեր երկրին իշխում են մտոք կույր, հոգով նենգ քաղաքական խրտվիլակները, որոնց գոյությունն անգամ անարգանք է հայոց պետականությանը: Ափսոս…

Հ.Գ. Ի գիտություն Սերժիկ Սարգսյանի՝ հայտնենք, որ ՍԵՐԺ ստորագրությունը դրվում է իբրեւ ազգանուն: Այս ստորագրությամբ է հանդես եկել Շիրվանզադեի «Մելանիա» պատմվածքի ֆրանսերենի թարգմանիչը: