Ամենագաղջ պաշտոնի հավակնորդը. խմբագրական

Դեռ մեկ ամիս էլ չի անցել այն օրից, երբ Մեծ Բրիտանիայում ՀՀ դեսպան Արմեն Սարգսյանին առաջարկվեց դառնալ ՀՀ նախագահ: Այդ օրերին Արմեն Սարգսյանի հետ կապված ամեն ինչ հայտնվում էր ԶԼՄ-ների առաջին էջերում, նրա արած յուրաքանչյուր արտահայտություն արձանագրվում ու վերլուծվում էր: Բայց անցան այդ օրերը: Հիմա Արմեն Սարգսյանը արդեն գրեթե չի հետաքրքրում ԶԼՄ-ներին, ու խոսքը մեր մեջ, նաեւ հանրությանը: Նրա ունեցած հանդիպումների մասին ԶԼՄ-ներից շատերը նույնիսկ լուր չեն տեղադրում: Պետք է ինտերնետը հատուկ ջանասիրությամբ փորփրել՝ իմանալու նրա այս կամ այն հանդիպման մասին:

ՀՀ ապագա նախագահի այցերի ու հանդիպումների մասին հաղորդագրությունները մոտավորապես այսպիսին են. «Հանդիպման ընթացքում Արմեն Սարգսյանը ներկայացրել է Հայաստանի ապագայի վերաբերյալ իր տեսլականը, լսել է ներկաների տեսակետներն ու գաղափարները՝ ՀՀ ապագայի եւ արդեն նոր կառավարման ձեւաչափում մեր երկրի տարբեր ծրագրերին սփյուռքի ներգրավվածության վերաբերյալ: Մտքեր են փոխանակվել Հայաստանում արդարադատության, առողջապահության եւ կրթության ոլորտների բարելավման, ինչպես նաեւ Հայրենիքի նկատմամբ մատաղ սերնդի հավատքի զորացման առնչությամբ: Անկեղծ ու ջերմ մթնոլորտում արձանագրվել են մեր երկրի ձեռք բերած հաջողությունները, եւ դրանք միասնաբար՝ Հայաստանի եւ Սփյուռքի ջանքերով զորացնելու կամքն ու վճռականությունը»...:  Կամ. «Երիտասարդների հետ հանդիպմանը Արմեն Սարգսյանը կարեւորել է նրանց մասնակցությունը Հայաստանի հասարակական-քաղաքական, տնտեսական, գիտական եւ մշակութային կյանքին, ինչպես նաեւ հետաքրքրվել է, թե ինչպիսի Հայաստան կցանկանան նրանք տեսնել յոթ տարի անց...»։

Իհարկե, ՀՀ 4-րդ նախագահի «ընտրության» օրերին նա էլի կվերադառնա «առաջին էջ», բայց՝ մի քանի օրով: Ընդամենը: Ու կրկին կհեռանա, այս անգամ արդեն՝ մի 7 տարով: Անշուշտ, դա Արմեն Սարգսյանի անձով չի պայմանավորված, այլ ապագա նախագահի ունեցած լիազորություններով ու պատասխանատվությամբ: Եթե ավելի հստակ ձեւակերպենք՝ լիազորությունների ու պատասխանատվության իսպառ բացակայությամբ:   

Արմեն Սարգսյանը դեռ պաշտոնապես չի հաստատել, որ ընդունելու է ՀՀԿ-ի, ավելի ճիշտ՝ Սերժ Սարգսյանի արած առաջարկը՝ համաձայնել ՀՀ նախագահի թեկնածու առաջադրվել: Ու կարծես նշաններ չկան, որ անակնկալներ են լինելու: Արմեն Սարգսյանի վերջին օրերի գործողությունները, նրա արած հայտարարությունները լիովին համապատասխանում են Սերժ Սարգսյանի ցանկություններին: Նա ներկայացուցչական որակներ ունի, խոսում է տարբեր լեզուներով, այս ընթացքում ահագին բան է խոսել, բայց ըստ էության ոչինչ չի ասել: Իսկ ամենակարեւորը՝ նա որեւէ ակնարկ չի անում, թե դժգոհ է, որ Սերժ Սարգսյանը ապագա նախագահի ձեռքից վերցնում է լիազորությունների վերջին փշրանքները:

Եվ ուրեմն, հնարավո՞ր է, որ Արմեն Սարգսյանը հանկարծ որոշի հրաժարվել առաջարկից: Եթե այո, ապա ի՞նչ պատճառով: Տեսականորեն կարող է լինել միայն մի պատճառ: ՀՀ նախագահի պաշտոնը աշխարհի ամենաանհետաքրքիր, ամենաձանձրալի, ամենաանիմաստ, ամենատաղտուկ, ամենագաղջ պաշտոնն է: Դժվար թե ամիսը մեկ-երկու անգամ այս կամ այն երկրի նախագահին մի 10-15 րոպեով ընդունելը ցրի այդ ձանձրույթը: Այդ կարգավիճակով ու լիազորություններով 7 տարի այդ պաշտոնում մնալու համար ահռելի կամքի ուժ է պետք: Աննկարագրելի: Դժվար է պատկերացնել, որ կրթված, ժամանակակից հայացքներ ունեցող, աշխարհի անցուդարձից քաջատեղյակ, կյանքում հաջողություններ արձանագրած անձը, գիտակցելով իր նոր պաշտոնի անիմաստությունը կարողանա 7 տարի «աշխատել»: 7 տարի ոչինչ չանել, 7 տարի անընդհատ գիտակցել, որ ոչ մի օգուտ ոչ մեկին չի տալիս:

Ընդ որում, նա այս տանջանքը քաշելուն զուգահեռ անընդհատ գիտակցելու է, իր աչքով տեսնելու է, որ ինքը նախագահ է դարձել մի խմբավորման առաջարկով, որը տարիներ շարունակ ասպատակել է երկիրը ու նույն թափով շարունակելու է ասպատակել: Ամեն մարդ չի կարող դրան դիմանալ:

Արմեն Սարգսյանը, գոնե առայժմ, փորձում է ցույց տալ, որ ՀՀ ապագա նախագահի պաշտոնը շատ կարեւոր է: «Ես լինելու եմ ոչ թե երրորդ հանրապետության չորրորդ նախագահը, այլ չորրորդ հանրապետության առաջին նախագահը»,- վերջերս հայտարարեց Արմեն Սարգսյանը: Այսինքն իրադարձությունը դարակազմիկ է՝ նոր էպոխա է սկսվելու իր՝ այդ պաշտոնում «ընտրվելուց» հետո: Որքանո՞վ էր նա անկեղծ այդ հայտարարությունը անելիս, դժվար է ասել: Կամ գուցե նա նկատի ունի, որ իր՝ ՀՀ նախագահ դառնալուց հետո վարչապետ Սերժ Սարգսյանը այնքան լիազորություններ է ունենալու, որ դա իրոք կդառնա Հայաստանի համար դարակազմիկ փուլ՝ ճակատագրական: