Մահացել է երգչուհի Մարիետա Բադալյանը. նրա վերջին հարցազրույցներից մեկը

Այսօր առավոտյան կյանքից հեռացել է ճանաչված ու սիրված երգչուհի, երգահան Մարիետա Բադալյանը: Վերջին տարիներին նա վատառողջ էր եւ պայքարում էր անբուժելի հիվանդության դեմ:

Ստորեւ ներկայացնում ենք երգչուհու հետ «Հայկական ժամանակի» հարցազրույցը, որը տեղի է ունեցել 2012 թվականի ապրիլին: Նաեւ նրա կատարումներից մեկի տեսանյութը:

- Տիկին Բադալյան, երկար ժամանակ է` ձեր հանդիսատեսը ձեզ լսելու հնարավորություն չունի. որտե՞ղ էիք այսքան ժամանակ եւ ինչո՞վ էիք զբաղվում:
- Երկարատեւ ընդմիջումից հետո, Ֆեյսբուքի իմ էջում գովեստի բազմաթիվ խոսքեր կարդալով, տեսնելով, որ երկրպագուներս շատ-շատ են, որոշեցի նորից վերականգնել ելույթներս. նոր ձայնագրությունների եմ պատրաստվում, համերգի եմ պատրաստվում: Ապրիլի 29-ին ֆիլհարմոնիայի մեծ դահլիճում ունեմ մենահամերգ, կենդանի կատարում: Ճիշտ է, դժվար է Հայաստանում համերգ կազմակերպելը, բայց ես ամեն ջանք գործադրում եմ: Չունեմ հովանավոր, ինքս եմ ամեն ինչ անում: Իմ բնավորության մեջ չկա խնդրել, զանգել, ինչ-որ հովանավոր գտնել: Շատ գողտրիկ համերգ է լինելու, որովհետեւ ես ընդգրկելու եմ մեր մոռացված շատ գեղեցիկ, քնքուշ երգեր, մանկության տարիների երգեր անգամ, որոնք ես լսել եմ մեր մեծերից:

- Ձեր գնահատմամբ, այսօր երգարվեստի ասպարեզը ո՞ւմ է տրված:
- Դրամագլխին: Կգա ժամանակ, ամեն ինչ կշտկվի, կընկնի իր տեղը: Հիմա եղավ այս 20 տարվա պահը: «Պահ» եմ ասում ես: Դա պատմության համար անչափ կարճ ժամանակաշրջան է, բայց այդ ժամանակաշրջանը շատ բան հասցրեց անել: Մեր ժողովրդի ականջը լցրեց այդ աղբով, պարսկական, արաբական ուղղվածություն ունեցող երգերով: Պետք չէ երաժիշտ լինել` դա զգալու համար: Մեր ժողովրդի ականջը նախկինում սովոր էր հրաշք երգիչների` Արմենակ Տեր-Աբրահամյան, Շարա Տալյան, Օֆելյա Համբարձումյան, Լուսինե Զաքարյան, Գոհար Գասպարյան: Դրանք են մերը: Բայց ես ուրախ եմ, որ գեղեցիկ ծիլեր նորից կան: Երիտասարդության մեջ կան ճիշտը գնահատողներ, համեմատություններ են արդեն անում: Մի քիչ ազատամիտ են արդեն մեր երիտասարդները, արդեն կարողանում են տարբերակել:

- Պարբերաբար հանդես եք գալիս բարեգործական համերգների ժամանակ: Իսկ ի՞նչ եք կարծում, մեր երկրի իշխանությունները անհրաժեշտն անո՞ւմ են, որպեսզի անապահով այդ մարդիկ արժանապատիվ կյանքով ապրեն ու ավելի քիչ բարեգործությունների կարիք զգան:
- Վերջերս ինձ հրավիրել էին փաստագրական ֆիլմի պրեմիերայի: Այդ ժամուկեսում 10-11 փոքրիկ ֆիլմ դիտեցի, նրանց կյանքը ես տեսա, զարմացա, որ ունենք այդպես ապրող մարդիկ: Ճիշտ է` լսել էի, բայց որ ազատամարտիկը, երեխաներն ապրեն այդ պայմաններում, ես չէի պատկերացնում: Գիտե՞ք ինչ, պետք է առաջին հերթին հենց նման մարդկանց լավ պահեն: Ինձ հրավիրում են բարեգործական համերգների, ես չեմ մերժում, ես գնում եմ, բայց նման մարդկանց մասին հոգածությունը չպետք է թողնել անհատների վրա: Դա պետք է առաջին հերթին կառավարությունն անի, ինչպես այլ երկրներում: Գիտե՞ք, դրսում նա, ով պատերազմի մասնակից է, մինչեւ կյանքի վերջը ապահովված է: Առաջիկա բարեգործական համերգով, որ լինելու է ապրիլի 18-ին, երեխաների համար ենք հոգում, որոնք տետր, պայուսակ եւ կոշիկ չունեն, որպեսզի դպրոց գնան: 21-րդ դարում դա խայտառակություն է: Մենք Սուդանից ենք խոսում կամ, չգիտեմ, աֆրիկյան մյուս երկրներից: Իմ աշակերտուհիներից մեկը բնակվում է Մարոկկոյում: Ասում է` եթե դու կարողանում ես ինչ-որ մի գործ անել, ուրեմն` դրա համար վարձատրվում ես եւ կարող ես շատ լավ ապրել, կարող ես քո մեկ ամսվա աշխատավարձով գնալ մի որեւէ տեղ հանգստանալ: Նման բան հիմա կարո՞ղ է մեր ժողովուրդը: Չի կարող: Գոնե այսքան տեսանելի կոնտրաստ չպետք է լինի: Թող էլի լինի, թող ղեկավարությունը էլի լավ ապրի, բայց այսքան ուռճանալ եւ այսքան ագահությո՞ւն, ես չեմ պատկերացնում: Ոչ մի տեղ նման բան չեմ տեսել: Կարծում եմ` մարդու մեջ քարացած ինչ-որ մի բան կա: Կոշտացել է մարդկային հոգու այդ կաղապարը:

- Իսկ ո՞վ պիտի փոխի այդ վիճակը եւ ինչպե՞ս:
- Գիտե՞ք ինչ, ա՛յ ասում են` հեղափոխություն: Կամ` հրաբուխը վերցնենք: Այնքան իր մեջ այրումները կուտակում է, վերջում պայթյուն է լինում: Ինձ թվում է` ինչ-որ պայթյուն պետք է լինի, այդ ջերմությունը, տակի այդ կրակը, որ այրում է մարդկանց հոգին, պետք է հասնի մինչեւ կոկորդները, ու ինչ-որ պայթյուն տեղի ունենա: Մենք էլ բնության մի մասնիկ ենք, այդ նույնը մեզ հետ էլ է պատահելու: Մարդը երկար չի կարող դիմանալ այս պրոցեսին: Ոնց որ դեգրադացիայի  գնանք: Ես մի քանի տարի առաջ դպրոցում վերականգնվեցի, որպես անգլերեն լեզվի ուսուցչուհի, 20 տարի առաջ հյուրախաղերի պատճառով հեռացել էի դպրոցից, չէի կարողացել համատեղել: Բայց տեսա, որ 20 տարի առաջվա եւ հիմիկվա դպրոցի միջեւ սարեր-ձորեր կան: Երեք ամսից ավելի չկարողացա դիմանալ, որովհետեւ հիմա երեխաներին սովորեցնում են մատնել: Նրանք պետք է դասղեկին ասեն, դասղեկն էլ` տնօրենին: Հոգիները ամպուտացիայի են ենթարկում:

- Առաջիկայում Ազգային Ժողովի ընտրություններ են լինելու, այս օրերին կյանքը կարծես դրանով է լցված: Նախընտրական զարգացումները ձեզ հիմք տալի՞ս են մտածելու, որ ընտրություններն արդար կանցնեն:
- Բացարձակապես: Ա՛յ հիմա ես տեսնում եմ ձվեր բաժանելը, մեղր, ջեմեր, չգիտեմ ինչ, էդ պատգամավորների քնելը, ուրիշի տեղը կոճակ սեղմելը: Այդ ամեն ինչը հիասթափություն է առաջացնում մեր կառավարության նկատմամբ: Հավատ չկա: