Վիրաբույժ Տարոն Տոնոյանը բուժկենտրոն է կառուցում. ինչո՞ւ են դժգոհում տարածքի բնակիչները

«Հայկական Ժամանակ»-ի խմբագրություն ահազանգ է ստացվել, որ Երեւանի Շենգավիթ համայնքի Բագրատունյաց 2-րդ նրբանցքի 23 հասցեում «Երեւան» բժշկական կենտրոնի տնօրեն, վիրաբույժ Տարոն Տոնոյանը մասնավոր հիվանդանոց է կառուցում:

Ահազանգողը տարածքի բնակիչ Աննա Ադամյանն էր: Նա նշեց, որ Տոնոյանը բիզնես պլան է ներկայացրել, որտեղ նշել է, որ հիվանդանոցը 80 աշխատող է ունենալու: Տարածքի բնակիչների մտավախությունն այն է, որ այդ 80 աշխատողից նվազագույնը 30-ը ավտոմեքենա կունենան, ինչպես նաեւ հիվանդները, ովքեր կայցելեն այնտեղ, ավտոմեքենաներով կլինեն, իսկ այդ ավտոմեքենաների համար Տոնոյանը կայանատեղի չի կարողանալու ապահովել եւ ստիպված է լինելու հարակից տարածքը, որտեղով բնակիչները անցուդարձ են անում, իսկ երեխաներն էլ խաղում են, օգտագործել որպես կայանատեղի:

Ադամյանը ենթադրում է, որ Տոնոյանը բնակիչների հետ կպայմանավորվի եւ վարձակալական հիմունքներով թույլտվություն ձեռք կբերի, որպեսզի տարածքում ավտոկայանատեղի լինի: Նրա խոսքով՝ վիրաբույժը ոչ մեկի հետ չի խոսել, եւ տարածքի բնակիչները համաձայն չեն դրան, քանի որ միակ տեղը տարածքում, որտեղ երեխաները խաղում են, դա է:

Այդ տարածքում նախկինում եղել է տպարան եւ հանգիստ աշխատել են՝ անհանգստություն չպատճառելով տարածքի բնակիչներին: Ադամյանի խոսքով՝ Տոնոյանը շինթույլտվություն է ձեռք բերել ապօրինի կերպով, որպեսզի հիվանդանոց կառուցի, բայց խնդիրն այն է, որ բնակիչները դեմ են դրան: «Երեխաները ամբողջ օրը դրսում խաղում են, եւ նրանց հաճելի չի լինի, որ արնաթաթախ հիվանդներ բերեն, կամ զոհեր լինեն»,- ասաց ահազանգած բնակիչը:

Այց հարցի շուրջ պարզաբանում ստացանք վիրաբույժ Տարոն Տոնոյանից:

- Պարոն Տոնոյան, ճի՞շտ է, որ ձեր կառուցվելիք հիվանդանոցի համար պատրաստվում եք երեխաների խաղահրապարակի տեղում ավտոկայանատեղի սարքել:

- Այդ շենքը վերջին 18 տարիներին ընդհանրապես չի գործել, դա եղել է Հիվանդությունների կանխարգելման ՊՈԱԿ-ի տրամադրության տակ: Նախկինում` ԽՍՀՄ-ի ժամանակ, գործել է, որպես «Ակուստիկայի գիտական կենտրոն»: Երբ ես դա ձեռք եմ բերել, այդտեղ չի եղել կոյուղի, չի եղել ջրամատակարարում:

- Ե՞րբ եք այն ձեռք բերել:

- Ձեռք եմ բերել 2017 թվականի սեպտեմբերին, կառավարության որոշմամբ: Դրանից առաջ երկուսուկես տարի այն եղել է պետգույքի տրամադրության տակ, որ պետք է վաճառեին: Որեւէ մեկը ցանկություն չի ունեցել դա գնելու, որովհետեւ մուտքերը դեպի այդտեղ մի կողմից` «Երեւան սիթի» սուպերմարկետի կողմից է, իսկ մյուս կողմից՝ «Մայամի» ռեստորանի կողմից է, այնտեղ գրեթե միակողմանի ճանապարհ է: Մեր հիվանդանոցը` «Երեւան» բժշկական կենտրոնը (նախկին 6-րդ հիվանդանոց), ինչ-ինչ պատճառներով փակվել է, եւ մեր անձնակազմին ես հիմա վերցրել եմ, մի տեղ ենք աշխատում, եւ ցանկություն ունենք վերադառնալու մեր նախկին աշխատավայրի շրջան: Այդ ապագա հիվանդանոցի շենքը ինձ գայթակղել է ընդամենը այն իմաստով, որ գտնվում է մեր հիմնական 6-րդ հիվանդանոցի մոտ:

- Երեւանի քաղաքապետարանը ձեզ շինթույլտվություն տվե՞լ է: Քաղաքապետարան նաեւ ներկայացրել եք, որ տարածքում բնակվող հարեւանների հետ կխոսեք եւ թույլտվություն ձեռք կբերեք դիմացի տարածքում ավտոկայանատեղի սարքելու համար, ճի՞շտ է:

- Ոչ, նման բան չկա, վստահեցնում եմ ձեզ: Ամբողջ շենքը եւ իր հարեւան հողատարածքները միասին կազմում են 696 մետր քառակուսի, որից 400-ից ավելին շենքն է:

- Դիմացի հատվածը, որտեղ երեխաները խաղում են, ձեր տարա՞ծքն է հանդիսանում:

- Ոչ, ես դիմացի շենքից հաշված ընդամենը 2.5-ից 3 մետր տարածք ունեմ, այսինքն՝ հարեւանների բակի վրա դա չի անդրադառնալու: Ես իրենց հետ առանձնազրույց եմ ունեցել, մարդիկ անհանգստություն ունեն, ես իրենց հասկանում եմ: Մի կողմից էլ «Երեւան սիթի»-ն է իրենց բավականին նեղություն տալիս` մեքենաներն են բեռնաթափում եւ այլն:

Շենքը ես գնել եմ պետգույքից, երկուսուկես տարի որեւէ մեկը հայտ չի ներկայացրել դա գնելու: Հայտ եմ ներկայացրել, օրինական կարգով գնել եմ: Կառավարությունը որդեգրել էր քաղաքականություն` նմանատիպ շենքերը, որոնք երկար ժամանակ մնում են պետգույքի հաշվեկշռի մեջ, եւ որեւէ մեկը հետաքրքրություն չուներ դրա նկատմամբ... Բիզնես ծրագիր եմ ներկայացրել, ունեմ ֆինանսական պարտավորություններ, կառավարությունը իմ առաջ գրաֆիկ է դրել՝ ներդրումներ կատարելու: Երկու տարվա ընթացքում ես պետք է իմ ներդրումներն անեմ, որից հետո շենքը գրավից կհանվի եւ կտրվի ինձ:

Ես հարեւաններին ասել եմ՝ պատկերացրեք, հիվանդանոց չի, ինչ էլ որ այստեղ լինի, ուզեք, թե չուզեք, այստեղ մարդիկ են գալու, գնալու: Մի բնակիչն ասում է՝ ես լողավազան եմ սարքել, ձեր շենքից իմ լողավազանը կերեւա: Բայց այդ նույն բնակիչների մեջ կան մարդիկ, ովքեր ապօրինի շինարարություն են արել, եւ եթե ես պետգույքի գծագրերով իմ սահմանները գծեի, այդտեղ ճանապարհներ կփակվեր: Ես որոշեցի, որ հարեւաններին նեղություն չտամ:

Ես ի սկզբանե մարդկանց ասել եմ, որ սա լինելու է բուժկենտրոն՝ նշելով, որ սա չի լինելու այնպիսի բուժկենտրոն, որտեղ անընդհատ շտապօգնության մեքենաները գան-գնան: Դա կոչվելու է մեկօրյա վիրաբուժության կենտրոն: Այսինքն՝ ունենալու ենք մեկօրյա հիվանդներ, ովքեր գալու են, իրենց անհրաժեշտ վիրահատությունը ստանան եւ գնան: Հավանաբար, տարածքի բնակիչները չեն հավատացել:

- Պարոն Տոնոյան, ահազանգի հիմնական պատճառներից մեկը եղել է այն, որ դուք ապագա բուժկենտրոնի դիմաց գտնվող երեխաների խաղահրապարակը ավտոկայանատեղի եք դարձնելու:

- Այդպիսի բան չկա: Քաղաքապետարանում վարձակալությամբ նմանատիպ գործառույթ չկա, ես հետաքրքրվել եմ, ասացին՝ մենք այդպիսի գործառույթ չունենք, վարձակալությամբ տարածք չենք տալիս ավտոկայանատեղիի համար, բացառվում է: «Երեւան սիթի»-ի հետ բանակցություններ ենք վարել, որ վճարենք նրանց, գոնե մեր բժիշկները իրենց ավտոմեքենաները իրենց ավտոկայանատեղիում կայանեն, որովհետեւ հասկանում եմ, որ միայն եթե մեր բուժաշխատողների մեքենաները այդտեղ կանգնեն, արդեն այդ տարածքը կփակվի:

Ես բնակիչներին ասել եմ, որ հանգիստ լինեն, եթե իմ հիվանդները գան եւ բնակիչների հետ վեճ ունենան, ես հաճախորդ կկորցնեմ, իսկ դա երկուսիս էլ վնասելու է:

- Վերջիվերջո, ինչպե՞ս եք լուծելու այդ մեքենաների հարցը, որպեսզի երեխաներին եւ բնակիչներին չխանգարի:

- Մեր հիվանդանոցը` «Երեւան» բժշկական կենտրոնը, այդտեղից գտնվում է ընդամենը 50 մետր հեռավորության վրա, մենք մեր կայանատեղին ունենք, այնտեղ ենք հիվանդներին ընդունելու, այնտեղ ենք նայելու, մեքենաները այնտեղ ենք կայանելու: Բայց այնպես չի, որ ասեմ ընդհանրապես այդտեղ մեքենա չի լինելու:

Մի անկեղծ բան ասեմ, այդ տարածքում ապրողները հիմնականում աշխատող, բանվոր մարդիկ են` երթուղայինի վարորդ, ավտոբուսի վարորդ, բեռնատարի վարորդ, երեկոյան եթե գնաք այդ հրապարակ, կտեսնեք, որ արդեն այդ մեքենաները, որ կանգնած են, ընդհանրապես երեխաներին խաղալու տեղ չեն թողնում, վստահեցնում եմ ձեզ:

Ես Ղարաբաղի պատերազմն անցած, Ֆիզուլու ռազմադաշտային հոսպիտալի պետն եմ եղել, 1991 թվականից մասնակցել եմ պատերազմի մինչեւ 1996 թվականը: Հետո վերադարձել եմ, մտել եմ այդ հիվանդանոց եւ սկսել եմ աշխատել: Օլիգարխ չեմ, վարկ եմ վերցրել, որ դա սարքեմ, որպեսզի գամ այստեղ եւ գոյությունս պահեմ: Վա՞տ կլինի, այդքան ներդրումներ անենք, պետությունն էլ շահագրգռված է դրանում, ընդ որում, ամեն ինչ արվում է օրինական կարգով: