Մոսկվիչը ԹԻՎ1-ի լրագրողներին վրաերթի է երթարկել. Մոսկվիչը ջախջախված է․ Tiv1.am-ի լրագրող Արթուր Հովհաննիսյան

«Tiv1.am» կայքի գլխավոր խմբագիր Վարդուհի Սիմոնյանը մի քանի օր առաջ ֆեյսբուքյան իր էջում հանցագործության մասին հաղորդում էր տարածել, ըստ որի՝  «Tiv1.am» կայքն արդեն 16-րդ օրն է փակված է՝ առանց հիմնադիր կազմին եւ գլխավոր խմբագրին ծանուցելու:

«Հաղորդում հանցագործության մասին.
Tiv1.am կայքն արդեն 16-րդ օրն է փակված է՝ առանց հիմնադիր կազմին եւ գլխավոր խմբագրին ծանուցելու: Այս պահին աշխատավայրի բոլոր փականները փոխված են, եւ աշխատակիցները չեն կարողանում այնտեղ մուտք գործել՝ անգամ սեփական իրերը վերցնելու, համակարգիչների անձնական տվյալները փակելու համար: 
Ամբողջ թիմը, առանց բացառության, ինչպես նաեւ գլխավոր խմբագիր ՎԱՐԴուհի Սիմոնյանը կամայական որոշմամբ, առանց որեւէ նախազգուշացման հեռացված են աշխատանքից: 5 ամիս, օրն ամենաքիչը 10-ժամյա գրաֆիկով աշխատող ստեղծագործական կազմի հետ հրաժարվել են կնքել աշխատանքային պայմանագրեր եւ չեն վճարել դեռեւս նախորդ տարվա նոյեմբեր-դեկտեմբեր ամիսների աշխատավարձը, անգամ պարտքի մասով պարտավորագիր գրելուց հետո:
Ավելին, այս պահին իրավական եւ հաշվապահական սողանցքներ են նախապատրաստում պետությանը եւ աշխատակիցներին պատճառած վնասները փաստաթղթավորելու եւ քրեական պատասխանատվությունից խուսափելու համար: 
Սա մեկ թիմի շահերի պաշտպանության խնդիր չէ, պրոֆեսիոնալ լրագրողական կազմը կարող է դատական կարգով պաշտպանել իր իրավունքները. իրավապահները պարտավոր են այս պահից սկսած գործուն միջոցներ ձեռնարկել եւ բացահայտել ֆեյք ներդրողի ետեւում թաքնվողների երկիր ներմուծած փողերի օրինականությունը եւ իրական նպատակները: Այսպիսով՝ հանրությունը կստանա պատասխանն այն հարցի, թե ինչու է ԹԻՎ1-ի անկախ, պրոֆեսիոնալ թիմը մի պահից սկսած խանգարել նրանց»,-մասնավորապես գրել էր կայքի գլխավոր խմբագիրը:

Կայքի լրագրող Արթուր Հովհաննեսյանն էլ ֆեյսբուքյան իր գրառման մեջ պատմել է, թե ինչպես է անցել աշխատանքի եւ ինչ պայմաններում է տեղեկացել աշխատանքից հեռացման մասին։ Գրառումն ամբողջությամբ՝ ստորեւ․

«Սաղ կյանքս դիք-դիք ապրեցի, որ վերջում Մասկվիչի տակ ընկնեի՞, բա էդ անդեր շոշումը մի կարգին ավտո չկա՞ր ինձ խփեր՝ հարեւանիս էս պատմության վրա երեւի շատ ծիծաղեցի ու դուռս չոքեց իմ Մոսկվիչը: Հիմա ավելի լավ եմ հասկանում դարդոտված հարեւանիս, որ ասում էր՝ այ ախպեր, ամաչում էլ եմ մի տեղ ասեմ, որ Մասկվիչի տակ եմ ընկել, գոնե, որ մի կարգին ավտո լիներ, նամուսով կասեի՝ ավարիա ա, ավարիա:
Հիմա, ամենայն անկեղծությամբ, ընկեր դատավորներ, ավելի ճիշտ՝ սիրելի ընթերցողներ.
Ուղիղ 6 ամիս առաջ էր, իմացա, որ Հայաստանում նոր մեդիա պիտի բացվեր: Դե գլխավոր խմբագրի անունը լսելուց, մի գրամ կասկած էլ չմնաց, որ խելքը գլխին բան է լինելու:
Հանդիպեցի Վարդ Սիմոնյանին, ծանոթացանք, գործատուիս բարեւին պատասխանեցի իմ բացասական հատկանիշների մասին բանավոր տեղեկանքով: Բայց Վարդի սուր հումորը սպանեց. տեղեկանքի ամեն մի դրույթի համար այնպիսի հակաթույն ներկայացրեց, որ մնաց պայմանավորվել աշխատանքի օրը, տեղն ու ժամը: Այսպես սկսվեց մեր ԹԻՎ1-ը: Հետո միասին օր ու գիշեր տառապեցինք, սայթաքեցինք ու վեր կացանք, ծիծաղեցինք ու լացեցինք միասին լուսացրինք գիշերներ, կռվեցինք ու հաշտվեցինք: Ինչ էր դա՝ աշխատա՞նք, չէ այդպիսի աշխատանք չի լինում, որ ժամուպատարագ չունի, սկսվում եւ չի ավարտվում: Մեր ստեղծած ԹԻՎ1-ը մի կողմից տուն էր՝ լի երազկոտ, մեծ մանուկներով, մի կողմից այլընտրանքային համալսարան, մի կողմից մի մեծ փորձարարական լաբորատորիա ու հազար ու մի այլ բան, բայց ոչ ամենեւին՝ զուտ գործատեղ:
2019 թվականի հունվարի 7, մեռելոցի օր: Մոսկվիչը մոտենում է, ուշադիր:
Զանգ ԹԻՎ1-ի հաշվապահին.
ԵՍ-Բարի օր, տիկին Ալլա, լրագրող Արթուր Հովհաննեսյանն է: Տիկին Ալլա, գիտեմ, որ աշխատավարձից ոչ մի խաբար չկա եւ որոշեցի երկու ամիս աշխատավարձ չստանալուց հետո ճեպ-ճերմակ կենսագրությունս հարամել: Կարո՞ղ եք մի տեղեկանք տալ, գոնե գնամ վարկ վերցնե՞մ:
— Արթուր ջան բայց դու էս պահի դրությամբ չես աշխատում է՜, ես կարամ տամ թուղթ, որ դու աշխատել ես էս ինչ ժամանակահատվածից էս ինչ ժամանակահատվածը:
ԵՍ-Այսինքն…ինչպե՞ս չեմ աշխատում:
-Դուք բոլորդ ազատված եք աշխատանքից, մանավանդ՝ դու եւ խմբագիր Վարդուհին:
Մի պահ քարանում եմ, ապա մի կերպ վերադառնալով ելման դիրքին՝ ոստիկանի առոգանությամբ տիկնոջից պահանջում.
ա/ աշխատանքից հեռացման հրաման
բ/ աշխատանքային բնութագիր
գ/ աշխատավարձի մասին տեղեկանք
Վերջինը խիստ կարեւորության թուղթ է, որովհետեւ առնվազն իլյուզիոնիստ պետք է լինել այս բարաթը մի մարդու տալու համար, երբ անգամ աշխատանքային պայմանագիր չես կնքել նրա հետ: Ընդ որում, ոչ միայն ինձ հետ չի կնքված աշխատանքային պատվիրանները կարգավորող այս Սուրբ թուղթը, այլ՝ ամբողջ խմբագրության: Տիկին Ալայավարի ասած եւ նույնիսկ ու մանավանդ՝ խմբագիր Վարդուհի Սիմոնյանի հետ:
Եվ այնպես չէ, որ մի ամբողջ լրագրողական համայնքում մի մինուճար իրավագիտակից չի գտնվել, որ վարսավիրի կրթությամբ տնօրենին բացատրեր, որ առանց պայմանագրի աշխատանքը, ձեռքի հետ էլ՝ պետությունից հարկեր թաքցնելը քրեորեն հետապնդելի արարք է: Բայց երբ մարդը լրագրողին դեմ է տալիս մի թուղթ, որի ստորացուցիչ իմպերատիվը անգամ միջին վիճակագրական մարմնավաճառի արժանապատվությունը կվիրավորեր, ինչ է մնում անել: Հո չես կարող թողնել, որ Մոսկվիչն էդպես ափաշքյարա գա վրովդ անցնի, գոնե պիտի մի հատ ստուգողական փըշտ անես, չէ՞:
Այսպես, մտքերով ընկած հասնում եմ աշխատավայր եւ…/Ռամը մեր ֆինանսական տնօրենին օգնական/, տեսնում, որ բոլոր դռները զմռսված են, ոչ մի շունչ չկա ներսում: Փորձում եմ սեփական բանալիով բացել հարազատ տան դուռը եւ պարզվում է ի՞նչ՝ կողպեքը փոխված է: Իրավապահները դեռ կհասցնեն նաեւ ինքնիրավչության այս ցինիկ երեւույթի համար էլ մի պատժաչափ սահմանել: Սա առանց նախազգուշացման, օրը ցերեկով փակում է մեր աշխատավայրը՝ պատանդ վերցնելով մարդկանց անձնական իրերը, համակարգիչներում պահվող տեղեկատվությունը եւ այլն: Եվ մնում անպատի՞ժ, դե արի ապացուցի, որ գործընկերներից մեկն էլ իր դարակում մի չճարվող դեղ է ունեցել, առանց որի վտանգված է իր կյանքը:
Զանգում եմ, պարզվում է հեռախոսահամարն է փոխել եւ նոր ես հասկանում, թե խմբագրություն զանգող յուրաքանչյուր երրորդն ինչու էր բարեւի փոխարեն նախ մի սուր ծկլթում, երբեմն էլ հեռախոսը միացրած մտնում խմբագրություն եւ մեզնից պահանջում իր կորցրած Էդգարին եւ իր փողերը:
Մի խոսքով՝ աշխատանքից հեռացման փաստաթղթերի տրցակն ինձ տրվում է երեւանյան փաբերից մեկում, մի անհայտ մատուցողի ձեռքով: Բայց սա դեռ կինոն չէ, կինոն սկսվում է նրանց տված թղթապանակը, ավելի ճիշտ՝ պանդորայի արկղը բացելուց հետո: Եվ այսպես.
Առաջին թուղթ, ստորագրված եւ կնքված ԹԻՎ1-ի տնօրեն Էդգար Բաբայանի ձեռամբ: Կներեք անհամեստությանս, բայց հղում պետք է անեմ բնագրից.

Դե, իհարկե, հասկանում եմ, որ այս տեքստը չէր կարող հեղինակել մեկը, որը ֆեյսբուքյան մեկ կարճլիկ ստատուսում նվազագույնը մեկ տասնյակ ուղղագրական սխալների ռեկորդներ է խփում, բայց հո կնքողն ու ստորագրողն էլ ինքն է:

Երկրորդ թուղթ, ստորագրված եւ կնքված ԹԻՎ1-ի տնօրեն Էդգար Բաբայանի ձեռամբ.

Իսկ էս կինոյի ամենախնդալու դրվագն այն է, որ էս մարդը գլուխն էնքան է կորցրել դավադիր գործողությունների խառնաշփոթում, որ SOS.))) նույն տրցակում ինձ փոխանցված մի փաստաթղթում ինձ հռչակում է որպես ամենավստահելի ու պրոֆեսիոնալ իսան, իսկ մյուսով, հենց անվստահության հոդվածով հեռացնում գործից՝ մխտռելով ամբողջ երիտասարդ թիմի աշխատանքային կենսագրությունը եւ վտանգելով մեր հետագա կարիերան: Բայց իսկապես SOS, օգնեցեք այս մարդուն, բա լավ, էս երկրում մի իրավաբան չկա՞, որ գոնե հուշի, որ լրագրողը գանձապետ, պահեստապետ կամ հաշվապահ չի, որ գողոնը ձեռը բռնես, տեղում ակտավորես ու էդ հոդվածը շալակը տաս ու ռադ անես: Կամ եթե էնքան շուստրի լրագրող է, որ հասցրել է ասենք տնօրենի գրպանը մտնել, ինչու չես ոստիականություն զանգել եւ էդ խուլիգանին մեկուսացրել եթերից:

Գոնե հիմա մատներդ մատներիդ տվեք, երբ տղան հասցրել է իր գրպանած աշխատավարձերի դիմաց տրված պարտամուրհակը մեկ ճկուն ակցիայով վերադարձնելու գործընթացը: Ակցիան ասում է՝ հանձնիր մեկ հին պարտամուրհակ եւ ստացիր՝ երկու նորը: Օգնեք այս մարդուն գոնե խորհուրդներով, չէ որ նա այլեւս ժամանակ չունի, նորաթուխ միլիոնատիրոջ անհավանական արկածները վերջապես հետաքրքրել են նաեւ իրավապահներին, դատախազությունը մեր մեդիաթիմի հաղորդմանն ընթացք է տվել: Շարունակությունը՝ հաջորդիվ:
Հ.Գ. Աշխատանքից հեռացվելուց 7 օր հետո անգամ փոխնախարարին եմ հյուրընկալել, լավ է՝ չեն ասում, որ ահաբեկիչ եմ եւ զենքի ուժով եթերն եմ գրավել»,-գրել է կայքի լրագրող Արթուր Հովհաննիսյանը: