Այսպես խոսեց Մաստեր Մյաուն

Ես միշտ նրա հետ եմ՝ քնեմ, զարթնեմ, ամեն րոպե, ամեն վայրկյան: Ես ճանաչում եմ Մաստեր Մյաուին: Հետևում եմ նրան, նայում եմ՝ ի՞նչ է ասում, ի՞նչ է անում, ո՞նց է անում: Սա էլ հենց երջանկությունն է: Քանի դեռ դու քո թշնամին ես, դժբախտ ես, գլուխդ պատեպատ ես տալիս, չգիտես՝ ինչ անես, լավ չես, վատ ես: Մաստեր Մյաուն հարցնում է՝ «Ա՛յ մարդ, դու քեզ ի՞նչ թշնամի: Ինչո՞ւ պիտի թշնամի լինես»: Մտածում ես՝ «իսկապես, ես ինչո՞ւ պիտի ինձ հետ խնդիր ունենամ»: Եթե դու քո թշնամին չես, ինչպե՞ս կարող ես լինել ուրիշի թշնամին: Մարդու մեջ է թշնամանքը՝ մի բան չարած՝ կասկածում է, մի բան չասած՝ կասկածում է: Դժբախտությունը համատարած է ու տիեզերական: Բոլորը դժբախտության մեջ են: Բայց երբ հնչում է՝ «ինչո՞ւ ինքդ քեզ հետ թշնամանալ» հարցը, դադարեցվում է այդ անիմաստ թշնամանքը, դադարում են կարիերայի, փողի, զանազան զզվելի նպատակների ձգտումները, մարդը զգում է, որ ինքն այլևս դժբախտ չէ: Վերանում է անհանգստությունը: Այդ ժամանակ մարդը կարող է մտածել, որ ինքը երջանիկ է: Օրինակ՝ Մաստեր Մյաուն ասում է.

- Ես երջանիկ եմ:

- Ինչի՞ համար ես երջանիկ:

- Հենց միայն այն պատճառով, որ չեմ նկարում:

- Ինչո՞ւ չես նկարում:

- Որովհետև բոլորը նկարում են, զզվեցրել են արդեն: Ես չեմ նկարում:

- Հա ի՞նչ: Չնկարելն ի՞նչ է որ:

- Չնկարելը գլուխգործոց է:

Էդպես, դժբախտությունից դուրս ես գալիս, երջանիկ ես զգում, ոչ մեկի հետ գործ չունես, ոչ մեկի ասածը կարևոր չէ, կարևոր չէ նաև, թե դու ուրիշներին ինչ ես ասում: Այդպես ամեն ինչ տեղն է ընկնում: Այդպես է ասում Մաստեր Մյաուն:

Քիքի /Գրիգոր Գրիգորյան/, աբստակցիոնիստ

Անձնական երջանկություն.

Եթե մի բան անձնական չէ, ուրեմն՝ սուտ է: Անձից բացի ավելի ճշմարիտ բան չկա: Օբյեկտիվ աշխարհ չկա: Կարևորը անձի երազներն են: Իրականում, անձը անձին չի հանդիպում: Երբ հավաքվում են, իրենց արևին ժողովներ են անում, լուրջ հարցեր են քննարկում, ձևեր են թափում, էդ ընթացքում լրիվ մոռանում են, որ իրենք անձ են: Նրանք կարծում են, թե անհատականություններ են, կարևոր դերեր են խաղում հասարակության, քաղաքականության, մարդկության պատմության մեջ: Ու այդպես ապրում են, հանդիպում են, բայց երբեք միմյանց չեն հասկանում: Եվ չեն էլ հասկանալու:  

18 տարեկանում, երբ առաջին անգամ տեսա աբստրակտ նկարներ, խելքս թռցրի: Իսկ վերջին 10-15 տարիներին սև-սպիտակ աբստրակցիա տեսնելիս էքստազի մեջ եմ ընկնում: Բայց էդ գլուխգործոցների հեղինակները դրանք չեն ցուցադրում, պահում են, թե՝ բա ո՞նց կլինի, աշխարհում պոստմոդեռնիզմ է: Դե, ի՞նչ անի Մաստեր Մյաուն. շատ է սիրում սև-սպիտակ աբստրակցիա, խելքը գնում է էդ նկարչության համար: Վերցրեց ու ինքը սկսեց նկարել:

Մասնագիտական երջանկություն.

Մասնագիտական երջանկությունն էն ա, երբ աշխատելիս միտքդ չես տանջում: Դա շատ նման է նրան, երբ սիրուն բան ես տեսնում, այնքան սիրուն մի բան, որ չես ուզում վերլուծել, մտածել՝ ի՞նչ է, ո՞նց է, ի՞նչ պայմաններում է ստեղծվել, ինչպե՞ս է ստեղծվել, ոչ մի նման հարց չի առաջանում: Ուղղակի բերանդ բաց է մնում և չկա բացատրություն: Աբստրակտ նկարը հենց դա է՝ միտք չկա: Դու բացարձակ ազատ ես:

Հանրային երջանկություն.

Մաստեր Մյաուն չգիտի, թե ինչ է հանրային կյանքը: Հավաքվում են, ձեռնտու ստեր են ասում, մտածում են՝ դե, հիմա ո՞վ սուտ չի ասում, ես էլ եմ ասում: Մաստեր Մյաուն կարծում է, որ չկա հանրային կյանք: Կա կոլեկտիվ հավաքականություն:

Հանրային շարժումներն արդարացի են այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի հայտնվել լիդերը, քանի դեռ ինքնաբուխ հավաքը ինչ-որ կազմակերպիչներ չեն վերցրել իրենց ձեռքը: Աշխարհում կան գաղափարներ, որոնցից օգտվում են ճարպիկները՝ կազմակերպիչը, գործարար կամ ակտիվիստ կոչվածը, իր սուբյեկտը մոռացած մարդը, բացարձակ դժբախտ մեկը՝ ինքն իր թշնամին: Վերցնում են, քարտեզը դնում սեղանին ու մտածում՝ ի՞նչ անեմ: Ու սկսում է խորամանկ քայլեր մտածել՝ սրան օգտագործեմ նրա դեմ, էսքանը վերցնեմ, էսքանը քանդեմ... Բոլոր գաղափարներն օգտագործվել են սրիկաների կողմից՝ է՛լ կոմունիզմ են ասում, է՛լ սոցիալիզմ, է՛լ դեմոկրատիա, ինչ զիբիլ ասես՝ ասում են: Բլեֆ է, չկա հանրային կյանք, ուր մնաց՝ հանրային երջանկություն: Պատկերացնում եք՝ աշխարհում մինչև հիմա տեղի ունեցած հանրային շարժումներից հասարակությունը փոխվեր, ինչ հրաշալի բան կլիներ:

Երջանիկ երկիր, երջանիկ հասարակություն.

Ամեն տեղ կարելի է երջանիկ լինել: Ամեն տեղ: Էդ որ ասում են՝ «երկիրը երկիր չէ», տիեզերական ճշմարտություն է: Մարդիկ չեն կարողանում ոչ մի տեղ իրենց լավ զգալ: Գուցե մի տարածքը քո ճաշակով լինի, մյուսը՝ ոչ այնքան: Կարևորն այն է, թե որտեղ ես դու կարողանում սուբյեկտ լինել՝ ինքդ քեզ հետ լինես, ինքդ քեզ հետ լավ զգաս, մարդկանց հետ շփվես: Ես, օրինակ, բոլորի հետ շփվում եմ, բայց գործ չեմ բռնում: Ես գործ անել չգիտեմ, ես գործի մարդ չեմ: Ես նույնիսկ զզվում եմ գործ անողներից, որովհետև նրանք շատ անդուր տիպ են: Երջանկություն կա այն տարածքում, որտեղ մարդը իմաստներ չի փնտրում: Պարզապես ապրում է, ապրելու ընթացքում իմաստն ինքն իրեն գալիս է:   

Զրույցը պատրաստեց Մարինա Բաղդագյուլյանը