Հայաստանն իմ հոգու մեջ է, ամեն վայրկյան կարոտում եմ. Իրանում լավագույն ուսուցչուհի ճանաչված Գրետա Հովհաննիսյան

Անգլերենի ուսուցչուհի, նորջուղայեցի Գրետա Հովհաննիսյանն Իրանի Սպահան նահանգի միջնակարգ դպրոցների մակարդակով այս տարի ճանաչվել է լավագույն ուսուցչուհի:

Մեր հայրենակցուհին խոստովանում է՝ այդ արդյունքին է հասել համառ աշխատանքի, նպատակասլացության եւ գործի նկատմամբ մեծ նվիրվածության շնորհիվ:

Իրանում 15 տարի ուսուցչությամբ զբաղվող Գրետա Հովհաննիսյանն անսահման սիրով է պատմում ուսուցչի առաքելության, իր անցած ճանապարհի, օտար երկրում հայի ապրելակերպի մասին՝ միաժամանակ հույս հայտնելով, որ մի օր հայրենիք կվերադառնա՝ գիտելիքները ծառայեցնելու ի նպաստ մեր երկրի:

Նրա հետ մեր զրույցը՝ ստորեւ.

- Տիկի՛ն Հովհաննիսյան, քանի տարի է, ինչ ապրում եք Իրանում: Ինչո՞ւ եւ ինչպե՞ս ընտրեցիք մանկավարժ դառնալու որոշումն այն էլ օտար երկրում:

- Ծնվել եմ Իրանի Թեհրան քաղաքում, մեծացել եմ Սպահան քաղաքում՝ Նոր Ջուղայում: Դպրոցն ավարտելուց հետո մասնակցել եմ համալսարանի մուտքի քննություններին ու հաջողել եմ ընդունվել «Անգլերեն» դասավանդման ճյուղում: Չորս տարի սովորելուց հետո ավարտել եմ այն լիսանսի (բակալավրի) կոչումով: «Նոր Ջուղայի կրթական խորհրդի» հովանավորության տակ եղել եմ մանկավարժ «Արմէն» մանկապարտեզում եւ աշխատել եմ այնտեղ 6 տարի: 15 տարի է, ինչ զբաղվում եմ ուսուցչությամբ եւ անգլերեն եմ դասավանդում Սպահան քաղաքի «Ռահմաթ» եւ «Ֆարզանեգան Ամին» դպրոցներում:

Ուսուցիչ դառնալու պատասխանատվությունը ես զգացել եմ իմ դպրոցական տարիներից: «Սուրբ  Վարդանանց» դպրոցում, ուր սովորել եմ ես, աշխատել է նաեւ մայրս՝ իմ օրինակելի ուսուցիչը: Դպրոցում ականատես էի նրա զոհաբերություններին, նվիրված աշխատանքին և այն բացառիկ սիրուն եւ նվիրվածությանը, որ կար նրա եւ աշակերտների միջեւ:

- Իսկ, առհասարակ, Իրանում ազգային այլ պատկանելություն ունեցող քաղաքացիները դժվարությունների շա՞տ են հանդիպում։ Ինչպե՞ս Ձեզ հաջողվեց հայ լինելով՝ այդպիսի մեծ երկրում դառնալ լավագույն ուսուցչուհի։

- Իրանի կրթական օրենքի համաձայն՝ դասատուները պետք է պետական ուսուցիչ լինեին, որպեսզի կարողանային աշխատել հայկական կամ պարսկական դպրոցներում, իսկ ես չունեի պետական ուսուցչի այդ կարգավիճակը: Ստացվեց այնպես, որ այդ ժամանակ երկրում հայտարարվեց պետական ուսուցիչների մուտքի քննություն, եւ, բարեբախտաբար, ես ունեի բոլոր այն պայմանները, որոնք պահանջվում էին: Մասնակցեցի, հաջողեցի ու դարձա պետական ուսուցիչ: Աշխատանքի անցա Սպահան քաղաքի «Ռահմաթ» եւ «Ֆարզանեգան Ամին» դպրոցներում՝ ձեռք բերելով հարուստ փորձառություն՝ շնորհիվ դպրոցի տեսչության և ուսումնադաստիարկության 2-րդ շրջանի հիմնարկի բոլոր աշխատակիցների, որոնք անխնա եւ սրտացավորեն օգնել են ինձ:

Մենք՝ Իրանի հայերս, հարգելով երկրի մշակութային օրենքները, սերտ համագործակցությամբ ենք շփվում պարսիկ ազգի հետ, օրինակ՝ այդ դպրոցի պարսիկ տեսուչը, որտեղ աշխատում եմ, իմ նկատմամբ ավագ քրոջ հոգատարությամբ է եւ ուղղություններ է տալիս: Փոքրամասնություն լինելու հանգամանքը չի խոչընդոտել իմ հաջողությանն այս ասպարեզում՝ երկուստեք փոխադարձ հարգանքի սիրո և հասկացողության շնորհիվ:

- Իսկ ի՞նչ չափանիշներով են ընտրում Իրանում լավագույն ուսուցչին:

- Քաղաքի եւ երկրի օրինակելի ուսուցչի ընտրության չափանիշներն են աշխատանքային փորձը, գիտական եւ մասնագիտական որակավորումները, հետեւողական աշխատանքն ու նվիրվածությունը: Դպրոցների տեսուչները ներկայացնում են իրենց լավագույն ուսուցիչներին, եւ այդ ուսուցիչներից ընտրվում է նահանգի լավագույնը: Նշեմ, որ 1396-1399թթ. ուսումնական տարեշրջաններին մասնակցել եմ «Ռոդ»-ի անվան ներքո կազմակերպված էլեկտրոնային բովանդակության ստեղծման փառատոնին և ներկայացրել իմ դասավանդման մեթոդների ժապավենը: Այն ևս օգնել է ինձ հաջողության ճանապարհին:

- Ըստ Ձեզ՝ ո՞ր ուսուցիչի կերպարն է անվերջ մնում աշակերտի հիշողության մեջ:

- Անկեղծությունը, փոխադարձ վստահությունը և սերը այն խթանն են, որ կապում են աշակերտին ուսուցչի հետ: Դասավանդման ամբողջ տարիների ընթացքում յուրաքանչյուր աշակերտի վերաբերվել եմ որպես իմ զավակի և, ըստ այդմ, հաջողել լավագույնը ներդնել այս ասպարեզում: Հպարտությամբ պետք է ընդգծեմ, որ շնորհիվ իմ դասավանդման մեթոդների ու համբերատար բնավորության՝ արժանացել եմ մեծ սիրո և հարգանքի թե՛ աշակերտների, թե՛ պարսիկ գործընկերների եւ թե՛ կրթադաստիարակության խորհրդի բարձրագույն մարմինների կողմից:

- Ի՞նչն է այն ուժը, որը օգնում է Ձեզ անընդհատ առաջ շարժվելու եւ երբեք չհուսահատվելու:

- Ուսուցչի բարձրագույն կոչմանն արժանանալու զենքն է նվիրվածությունը, դրական լիցքը և չդադարող աշխատանքը: Դպրոցն ինձ պարգեւում է ուժ, եռանդ և կենսուրախություն:

- Համեմատելով հայ եւ իրանական կրթական համակարգերը՝ կարո՞ղ եք նշել այն տարբերությունները, որոնք կան Հայաստանում եւ Իրանում:

- Ես այդ համեմատությունը չեմ կարող անել, որովհետեւ չեմ սովորել Հայաստանում, հետեւաբար այս հարցի վերաբերյալ ձեռնպահ եմ:

- Հայ կինը ինչպե՞ս է ապրում Իրանում: Դժվար չէ՞ հայի արժեքները պահել Իրանում:

- Փոքրամասնություն հանդիսանալով՝ հայ կինն այստեղ ապրում է այնպես, ինչպես կապրի իր երկրում: Մեր հայկական արժեքները պահպանվել են 400 տարի Իրանում լինելու մեր պատմության շնորհիվ: Մեր նախնիների և ազգային կառույցների ու ազգային մարմինների ջանքերով Իրանում մենք ունենք մեր վանքերը, եկեղեցիները, դպրոցները ու միությունները: Սպահան քաղաքն ունի «Սուրբ Ամենափրկիչ» վանք ու 12 եկեղեցիներ: Մեր ավանդույթները և ծեսերը կատարվում են հավուր պատշաճի. ոչ մի արգելք չկա:

- Ե՞րբ եք վերջին անգամ եղել Հայաստանում, ինչպիսի՞նն է Հայաստանը Ձեր աչքերով:

- Վերջին անգամ երկու տարի առաջ եմ եղել: Ամեն վայրկյան կարոտում եմ, բառերով չեմ կարող արտահայտվել: Հայաստանն իմ հոգու մեջ է, իմ տունն այնպես, ինչպես յուրաքանչյուր հայինը:

- Հայաստան վերադառնալու կամ մասնագիտական առումով փորձի փոխանակման հեռանկար ունե՞ք արդյոք:

- Մտածում եմ կյանքի կոչվելուց հետո (նկատի ունի թոշակի անցնելուց հետո-խմբ.) հայրենիքումս ապրելու մասին: Այսօր, առավել քան երբևէ, ազգային հրամայական է ողջ հայության միասնականությունը և ներուժը համախմբել հայրենիքում՝ արտաքին և ներքին  թշնամու վտանգը կասեցնելու և ազատ, անկախ և միացյալ հայրենիք կերտելու համար:

Մարիամ Գևորգյան