Թալիշում զոհված Սարգիս Սահակյանի երազած տունը գնվել է. հերոսն այսօր կդառնար 22 տարեկան

Այսօր ապրիլյան պատերազմի հերոս, Թալիշում զոհված զինծառայող Սարգիս Սահակյանի ծննդյան օրն է. եթե չլիներ ապրիլյան պատերազմը, հերոսն այսօր կդառնար 22 տարեկան: Սարգիսը ծնվել էր 1995թ., Զինված ուժեր զորակոչվել էր 2014թ հուլիսի 22-ին, ծառայում էր Թալիշում՝ գնդացրորդի օգնական էր: 

Հերոսի ընտանիքը Ռուսաստան էր տեղափոխվել մշտական բնակության, երբ Սարգիսը դեռ 4 տարեկան է եղել: 12 տարի ՌԴ-ում ապրելուց հետո Սարգիսն ընտանիքի հետ Հայաստան էր վերադարձել՝ հայրենիքի նկատմամբ պարտքը կատարելու համար:

2016թ. ապրիլի 3-ին իրականացված մարտական գործողության ընթացքում Սարգիսը, անտեսելով ինտենսիվ հրետակոծությունը, մարտի էր նետվել եւ ոչնչացրել հակառակորդի բազմաթիվ գրոհայինների՝ խափանելով նրանց ամրացումը դիրքում: Ապրիլյան պատերազմի հերոսը զոհվել էր հակառակորդի դեմ թեժ մարտում՝ հետ շպրտելով նրանց ու կյանքի գնով պաշտպանելով Թալիշի՝ իրեն վստահված դիրքը: Հերոսական պայքարից հետո թշնամու նետած արկից Թալիշում զոհվում են երեք հերոս ընկերներից երկուսը՝ այդ թվում Սարգիս Սահակյանը:

Սարգիսը հետմահու պարգեւատրվել է Հայաստանի Հանրապետության Մարտական խաչ երկրորդ աստիճանի շքանշանով: Այդ օրը՝ ապրիլի 3-ի առավոտյան, Սարգիսը խոսել էր մոր՝ տիկին Թամարայի հետ. «Առավոտյան ժամը 11-ն էր, խոսեցի իր հետ. որդիս այնպես էր խոսում, կարծես ոչինչ չէր եղել։ Իր խոսելուց ես ոչինչ չեմ զգացել, այնքան հանգիստ էր խոսում, որ զգացնել չէր տալիս: Դա եղավ Սարգիսիս հետ վերջին խոսակցությունը»,- երեկ մեր զրույցում, հիշելով որդու հետ խոսակցությունը, պատմեց տիկին Թամարան: Հերոսի մայրը պատասխանել է մեր մի քանի հարցերին:

- Տիկին Թամարա, սովորաբար ինչպե՞ս էր սիրում նշել Սարգիսն իր ծննդյան տարեդարձը:

- Նախ ասեմ, որ արդեն 3-րդ տարին է առանց նրա... 20-ամյակը նշել էր ծառայության ընթացքում՝ դիրքերում, զոհվելուց մի քանի օր հետո լրանում էր 21-ամյակը... Սարգիսը շատ էր սիրում իր ծննդյան տարեդարձը, շատ անակնկալներ էր սիրում: Սիրում էր տարեդարձը նշել ընկերների, հարազատների հետ: Սարգիսը շատ էր սիրում իր ծննդյան ժամանակ հետաքրքիր ու տարբեր միջոցառումներ կազմակերպել: Ծառայության անցնելուց հետո, սակայն, իր ծննդյան օրը ինքը մի կողմ էր դրել, այդ ժամանակ արդեն ծառայությունն ավելի էր կարեւորում:

- Կա՞ մի տարեդարձ, որը միշտ հիշում եք, կամ՝ կառանձնացնեիք:

- Ճիշտն ասած, բոլորը մեկը մյուսից լավն է եղել, չեմ կարող առանձնացնել, որովհետեւ միշտ շատ հետաքրքիր է անցել, շատ էի իրեն անակնկալներ անում, տեսնում ուրախանում էր, բայց ասում էր՝ մամ ինչի՞ ես անում, արդեն իմ ժամանակն է:

- Սարգիսն ի՞նչ նվերներ էր սիրում ստանալ:

- Յուրահատուկ նվերների սիրահար չէր. միշտ հարցնում էի՝ ի՞նչ կցանկանար, որ իրեն նվիրեի. վերջին տարիներին ինքն էր սկսել ինքն իրեն անկանկալներ անել, ասում էր՝ ժամանակն է, որ ես առնեմ, մա՛մ ջան:

- Այսօր ինչպե՞ս եք նշել ձեր որդու ծննդյան օրը:

-Այսօր մեզ այցելեցին Հրազդանի զինկոմիսարիատից: Հետո հարազատներով այցելեցինք որդուս գերեզմանը: Ես միշտ կնշեմ իր տարեդարձը, իհարկե, չեմ կարողանա նշել այնպես, ոնց իմ տղայի կենդանության օրոք էի նշում: Իմ տղան մշտական ինձ հետ է, ես իրեն զոհված չեմ համարում:

-Տիկին Թամարա, կա՞ մի նվեր, որ չհասցրիք նվիրել Սարգիսին:

-Չեմ կարողանում մտաբերել: Ամենամեծ նվերը կլիներ, եթե իմ տղան կենդանի իմ կողքին կանգնած լիներ, ամենամեծ նվերը, հավատացե´ք, դա կլիներ:

-Մեկ տարի անց, առանց Սարգիսի. ի՞նչ է փոխվել ձեր կյանքում:

-Գրեթե ոչ մի բան չի փոխվել, բացի իմ էրեխու բացակայությունից, բայց ինքը ամեն վայրկյան իմ հետ է:

- Ի՞նչ նպատակներ, երազանքներ ուներ ձեր որդին:
- Սարգիսը մարզիկ էր, ֆուտբոլ շատ-շատ էր սիրում: Երազում էր ծառայությունից վերադառնար, աշխատեր, որ իր ուժերով տուն գներ: Իր այդ երազանքներից մեկը կատարվել է՝ տունը գնվել է, բայց ճիշտ է՝ ոչ իր ցանկացած ձեւով. մենք արդեն գնել ենք Սարգիսի երազած տունը: Երազում էր մեքենա ունենալ... շատ-շատ երազանքներ ուներ, նաեւ երազում էր, որ ես առողջանամ (Տիկին Թամարան վատառողջ է, սակայն Սարգիսը չի իմացել, որ ծառայության ընթացքում մայրը վիրահատվել է,-հեղ.): ՌԴ-ից եկանք, որ հայրենքի համար ծառայեր: Ասում էր՝ մա´մ, լավ կլինի, որ ես գնամ իմ հայրենիքում ծառայեմ: Ծառայությունը էնքան հեշտ էր անցկացնում, հարցեր էի տալիս, միշտ ասում էր՝ մա՛մ հավատա, որ ես ոնց որ տանը լինեմ, ոչ թե ծառայության մեջ: Իմ տղան ծառայության ընթացքում երբեք չի դժգոհել ծառայությունից, շատ ուրախ է եղել: Զորամասում սպայակազմը Սարգիսից շատ գոհ է եղել , շատ էին հարգում, որպես լավ ծառայող արձակուրդ էին տալիս: Գիտեք, դեռ չեմ կարողանում հավատալ, որ որդիս չկա, ես դեռ գիտակության չեմ գալիս, չեմ հավատում, որ իմ երեխան...:

«Խելոք էր, լսող, աշխույժ, գերազանց կատարել է իր առջեւ դրված բոլոր պարտականությունները»,-այսպես բնութագրեց իր հերոս որդուն տիկին Թամարան: Ծառայության ընթացքում մայրը երկու անգամ է գնացել զորամաս՝ որդուն տեսության: Տիկին Թամարան հպարտ է, որ որդին հերոսի մահով է մահացել: Այժմ մոր կողքին Սարգիս Սահակյանի մեծ քույրն է: Տիկին Թամարայի ցանկությունն է, որ խաղաղություն լինի, զինվորներին՝ բարի ծառայություն. «Ուրախ հասնեն իրենց ծնողներին... երկրին խաղաղություն եմ մաղթում, թող ոչ մի մայր էս դժբախտությունը չապրի, չտեսնի»։