«Մորս հետ չեմ ապրի, բայց նրան մի զրկեք ծնողական իրավունքներից». դատավորը մերժեց հայցը

Վանաձորի քաղաքապետարանը տարեսկզբին դիմել էր դատարան, Գ. Զարգարյանին ծնողական իրավունքներից զրկելու հայցապահանջով: Գ. Զարգարյանը  ունի երկու անչափահաս երեխա` 2001թ-ին ծնված տղա եւ 2015թ-ին ծնված աղջիկ երեխաներ:

Հայցվոր կողմը դատարանին հայտնել է, որ Գ.Զ.-ն  2008թ. դատապարտվել է ազատազրկման 5 տարի ժամկետով: Ոստիկանության միջնորդությամբ, Վանաձորի մանկատուն է ընդունվել պատասխանողի որդին` Ա. Զարգարյանը, ով մինչ օրս բնակվում է այնտեղ եւ ունի առանց ծնողական խնամքի մնացած երեխայի կարգավիճակ: 2013թ.-ին պատասխանողը պատիժը կրելուց հետո եւս ցանկություն չի ցուցաբերել տեսնելու, առավել եւս պահելու եւ խնամելու իր որդուն: Ավելին, 2015թ. իր նորածին դստերը` Գ. Զ.-ին նույնպես մանկատուն է հանձնել՝ առանց նրա կարգավիճակը պարզելու: Պատասխանողը երբեք չի այցելել իր երեխաներին, չի հետաքրքրվել նրանց ճակատագրերով:

Պատասխանողը բնակվում է աղբի գարաժներ կոչվող տարածքում` մեքենայի հին թափքի մեջ, հակահիգիենիկ եւ հակասանիտարական պայմաններում, ուր բացակայում են երեխային պահելու տարրական պայմաններ, նաեւ գտնվում է նյութապես ծայրահեղ ծանր վիճակում: Նախորդ տարի դատարանը սահմանափակել էր Գ.-ի ծնողական իրավունքները:
Դատաքննությամբ հայցվորի ներկայացուցիչը պնդել է ներկայացված հայցն ու հայտնել, որ մինչ օրս մայրը մեկ անգամ է այցելել իր որդուն` Ա.-ին, իսկ աղջկան տեսնելու ցանկություն առհասարակ չի հայտնել:

Դատարանին ներկայացվել է նաեւ Գ.-ի  բնակության վայրը, որն իրենից ներկայացնում է մեքենայի թափք, որում երեխաները միանշանակ բնակվել չեն կարող:
Սակայն մայրը, Գ. Զ.-ն, ներկայացված հայցի դեմ առարկել է՝ նշելով, որ ինքը չի հրաժարվում իր երեխաներից, չի ցանկանում, որ իրեն զրկեն ծնողական իրավունքներից: Հայտնել է նաեւ,  որ տղային 2008թ. Հանձնել են մանկատուն, քանի որ ինքը դատապարտվել է ազատազրկման, իսկ աղջկան մանկատուն է հանձնել ֆինանսական խնդիրների պատճառով:

Վանաձորի մանկատան ներկայացուցիչը եւս հաստատել է, որ Գ. Զարգարյանը բնակվում է եղբոր հետ մեքենայի թափքում, խայտառակ սանիտարահիգիենիկ պայմաններում, ամբողջ ընթացքում այցելել է երեխաներին մեկ անգամ՝ հարբած վիճակում, ցանկություն չի հայտնել տեսնել աղջկան, տղան էլ ամաչել է նման վիճակում դուրս գալ մորը տեսնելուց, բայց աշխատակիցների ուղեկցությամբ համոզել են, որ դուրս գա ու գոնե մեկ անգամ մորը տեսնի:

Ներկայացուցչի պատմելով՝  Գեղեցիկն ասել է, որ երեխայի խնամքով չի կարողանում զբաղվել եւ եթե զբաղվեր էլ, երեխայի կյանքին ուղղակի վտանգ կսպառնար, քանի որ բացի տարրական սանիտարահիգիենիկ պայմանների բացակայությունից, նա ուղղակի ծնողավարման հմտություններ չունի: Երեխաների հետ հուզական կապով կապված չի, դա իրենց մասնագիտական դիրքորոշումն է, որի իրավասությունն իրենք ունեն, երեխաներից տղան ցանկություն չունի մորը տեսնել: Գեղեցիկն իր աղջկան չի ճանաչում, մեկ անգամ այցելության ժամանակ հենց ինքն էլ ցանկություն չի հայտնել տեսնել երեխային, աղջկա մասին որեւէ բա չի ասել, տղան է հիշեցրել, որ Գեղեցիկը նաեւ աղջիկ ունի, նա էլ ասել է «դե կարելի է տեսնել»:

Գեղեցիկի տղան՝  Ա. Զարգարյանը, դատարանին  հայտնել է, որ մորը վերջին անգամ տեսել է մայիսի 28-ին` իր ծննդյան օրը, իրեն մոր հետ լավ է զգում, ու չի ցանկանում, որ մորը զրկեն ծնողական իրավունքներից: Հայտնել է նաեւ, որ եթե մորը չզրկեն ծնողական իրավունքներից, ինքը չի գնա նրա հետ ապրելու, որովհետեւ բնակվելու տեղ չունի, բայց չի ցանկանում, որ նրան զրկեն իր նկատմամբ ունեցած ծնողական իրավունքներից:

Ուսումնասիրելով ներկայացված նյութերը՝ դատարանը գտել է, որ Գ.-ին ծնողական իրավունքներից զրկելու համար մի շարք ապացույցներ կամ չկան, կամ էլ՝ թերի են: Օրինակ՝ Գեղեցիկի կողմից  ծնողական պարտականություններից  չարամտորեն խուսափելը: Դատարանին չի ներկայացվել ապացույց, ըստ որի, պատասխանողը չարաշահում է իր ծնողական իրավունքները, իր հակաբարոյական վարքագծով վնասակար ազդեցություն է գործում երեխաների վրա, կամ պատասխանողը դաժանաբար է վարվում երեխաների հետ՝ ֆիզիկական կամ հոգեկան բռնություն գործադրելով  նրանց նկատմամբ: Չի ապացուցվել նաեւ պատասխանողի՝ քրոնիկ ալկոհոլամոլությամբ կամ թմրամոլությամբ տառապելու վերաբերյալ փաստը:
Լոռու մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի դատավոր Տիգրան Գրիգորյանը գտել է, որ հայցվորի պահանջը՝ ծնողական իրավունքներից զրկելու մասով, ենթակա է մերժման` նկատի ունենալով, որ այն չի բխում երեխաների լավագույն շահից: