Նրա դեմ խաղ չկա. օրենքը նախարարի համար չէ

Տպագրվել է «Հայկական Ժամանակ» օրաթերթի՝ 2005 թվականի հուլիսի 6-ի համարում

Թուրքիայի հետ սահմանները բացելու, Հայաստան-Թուրքիա փոխշահավետ տնտեսական հարաբերություններ ստեղծելու անհրաժեշտության մասին պարբերաբար խելոք-խելոք մտքեր հայտնող կապի եւ տրանսպորտի նախարար Անդրանիկ Մանուկյանը, պարզվում է, իրականում այդ հարաբերությունների «խոչընդոտներից» մեկն է դարձել: Թուրքական մի հեղինակավոր ընկերության՝ «Չիֆթ կարթալի» հետ նրա հակամարտությունն արդեն տարիների պատմություն ունի եւ լուծման նախանշաններ չեն էլ երեւում: Ժամանակին մենք անդրադարձել ենք այդ պատմությանը՝ ներկայացնելով այն աբսուրդը, որի մեջ հայտնվել է ալրաղացներ մատակարարող թուրքական ֆիրման:

2000-ին Հայաստան ներմուծված ալրաղացներից մեկը Անդրանիկ Մանուկյանը ցանկացել է նվիրել այն ժամանակվա վարչապետ Արամ Սարգսյանին եւ պայմանավորվել է «Չիֆթ կարթալից» գնել 50 հազար դոլար արժողության սարքավորումը, սակայն վարչապետ Սարգսյանը պաշտոնաթող է եղել եւ նրան նվեր մատուցելն իմաստազրկվել է: Սակայն սարքավորումների մեծ մասը, որի դիմաց Մանուկյանը ոչ մի լումա չի վճարել, արդեն տեղափոխած են եղել այն ժամանակ Մանուկյանին պատկանող «Արարատ-Լադա» ընկերության տարածք, եւ նա որոշել է «քրտինքով աշխատած» փողերին գումարել նաեւ այս «անքրտինք» ալրաղացը: Ալրաղացը «Արարատ-Լադայից» հրաժարվել են վերադարձնել տիրոջը՝ «Չիֆթ կարթալին»՝ պատճառաբանելով, թե՝ գործարքի միջնորդ հանդիսացած անձը՝ ոմն Ռոլանդ Սարգսյան, ինչ-որ գումարներ է պարտք «Արարատ-Լադային»:

«Չիֆթ կարթալի» հայաստանյան ներկայացուցիչ Ռաֆիկ Խաչատրյանը երկար փորձել է բացատրել, որ իրենք չեն կարող ուրիշի պարտքերի համար պատասխան տալ, սակայն ի վերջո ստիպված է եղել դիմել տնտեսական դատարան, որը բնականաբար հօգուտ թուրքական ընկերության վճիռ է կայացրել: Սակայն դրանից հետո սկսվել է հարկադիր կատարման կարուսելը: Սկզբում ամեն ինչ նորմալ է ընթացել՝ 2003-ին հարկադիր կատարողները կատարողական վարույթ են սկսել, պարզել են ալրաղացի գտնվելու վայրը («Արարատ-Լադա» ՓԲԸ տարածք՝ Մազմանյան 1 հասցե), դրա վրա արգելանք են դրել, ինչը նշանակում է, որ այդ գույքը չպետք է փչացնեին, տեղափոխեին: Հետագայում դատարան է դիմել նաեւ «Արարատ-Լադայի» տնօրենը եւ պահանջել արգելանքից հանել ալրաղացը, քանի որ այն իրեն է պատկանում, սակայն դատարանը մերժել է այս դիմումը:

Բայց դատարանի մերժումը Անդրանիկ Մանուկյանի համար ի՞նչ՝ շուտով ալրաղացն ապօրինաբար տեղափոխել են նշված հասցեից, ինչին հաջորդել է հարկադիր կատարողների մի խայտառակ որոշում՝ կատարողական վարույթը դադարեցնելու մասին, քանի որ ալրաղացի գտնվելու վայրը պարզել հնարավոր չէ: Աշխարհում բավական մեծ հեղինակություն ու կապեր ունեցող թուրքական ընկերությունը պարզապես ապշած է մնացել այս անպատժելիությունից ու անօրինականություններից: Նրանց ներկայացուցիչը մեզ փոխանցեց ընկերության ղեկավարության զարմանքը, որ նման անօրինականության հեղինակը ոչ այլ ոք է, քան ՀՀ կառավարության անդամ տրանսպորտի նախարարը: Թուրքերը հատկապես զարմացած են, որ նման մեծահարուստ անձը կարող է մոտ 50 հազար դոլար արժողության գույքի վրա աչք դնել եւ այն յուրացնել:

Չէ՞ որ այդ գումարը Ա.Մանուկյանի մեկ օրվա ծախսն է՝ հարցրել են հայ իրականությանը հեռվից ուշադիր հետեւող իրենց ներկայացուցչին թուրքերը: Այս ամենին վրադիր ալրաղացը նաեւ լիարժեք կոմպլեկտավորված չէ, այսինքն՝ նման վիճակում այն հնարավոր չէ գործարկել: Իսկ կոմպլեկտավորել կարող է միայն «Չիֆթ կարթալը»՝ նմանատիպ ալրաղացների, կարելի է ասել, տարածաշրջանում մոնոպոլ արտադրություն իրականացնող միակ ֆիրման: Թուրքական ընկերությունը զարմացած է նաեւ հայ դատավորների ու հարկադիր կատարողների անզորության վրա, որոնք իրենց կայացրած որոշումների տերը չեն: «Չիֆթ կարթալի» ներկայացուցիչ Ռ.Խաչատրյանն այս տարիներին փորձել է գրեթե բոլոր միջոցները՝ դիմել է բոլոր մարմիններին, վերջապես գրավոր դիմել է նաեւ Ռ.Քոչարյանին.

«Ձեր ելույթներից մեկի ժամանակ Դուք ասացիք, որ մեր ներքին հարցերը հանրապետությունից դուրս հանելը հավասար է դավաճանության: Ես նույնպես այդ կարծիքին եմ: 2002-ին դիմել եմ տնտեսական դատարան, ստացել վճիռ, կատարողական թերթ եւ դիմել արդարադատության նախարարության հարկադիր կատարման ծառայություն: Բայց տեսնում եմ, որ կապի եւ տրանսպորտի նախարար Անդրանիկ Մանուկյանի համար ՀՀ օրենքները չեն գործում, եւ նա կարողանում է հրահանգներ տալ արդարադատության նախարարին, գլխավոր հարկադիր կատարող Անատոլի Ավագյանին, նախագահի աշխատակազմի վերահսկողական ծառայության ղեկավար Վահրամ Բարսեղյանին, գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանին, որ նրանք նույնպես չկատարեն ՀՀ օրենքները:

Խնդրում եմ Ձեր կարգադրությունը՝ այս երկար եւ անարդարացի ձգձգվող հարցերին վերջնական լուծում տալու կամ թուրքական ընկերության կողմից պետբյուջե մուծված 585 հազար դրամը (ընկերությունը այդ գումարը վճարել է որպես պետտուրք` ՀՀ տնտեսական դատարան դիմելիս) ետ վերադարձնելու համար, որպեսզի այն ետ տամ «Չիֆթ կարթալին» եւ ասեմ, որ դիմեն Եվրոդատարան»: Այն անձինք, ումից կախված է սույն վճռի կատարումը, Ռ.Խաչատրյանին թաքուն հուսադրում են. «Դիմացեք, Անդրանիկ Մանուկյանին գործից կհանեն՝ ձեր ալրաղացը նույն օրը հետ կտանք»:

Արմինե Օհանյան