Չկա՞, ոչինչ․ ԱՆ մասնագետը հորդորում է չտագնապել կորոնավիրուսով վարակվածներին նշանակված վիտամինները դեղատներում չգտնելով

Հայաստանում նոր կորոնավարակը, չնայած համեմատաբար նվազող տեմպերին, շարունակում է հաղթարշավը, իսկ զուգահեռաբար էլ դեղատների ցուցափեղկերն են թեթեւանում։

Այսօր արդեն մեծ հաջողություն է համարվում, եթե կորոնավիրուսով հիվանդների հարազատները կարողանում են ձեռք բերել անհրաժեշտ վիտամիններն ու սննդային հավելումները, որոնք բժիշկները նշանակում են մի շարք դեղերի հետ միասին։ Դեղատների աշխատակիցները պարզաբանում են՝ վիտամին С-ի, վիտամին D-ի եւ «Ցինկի» առաջացած դեֆիցիտը կապված է պահանջարկը մեծանալու հետ, քանի որ շատերը դրանք օգտագործում են նաեւ կորոնավիրուսային հիվանդությունը կանխարգելելու նպատակով։

Առողջապահության նախարարության՝ ինֆեկցիոն հիվանդությունների գծով խորհրդատու Նարինա Սարգսյանցը «Հայկական ժամանակի» հետ զրույցում ընդգծեց, որ վիտամինների ու սննդային հավելումների բացակայության պատճառով տագնապելու կարիք չկա, որովհետեւ դրանք չեն կարող որեւէ էական դեր ունենալ ցանկացած վարակային հիվանդության բուժման գործում, մինչդեռ այդ անհանգստությունների պատճառով հնարավոր վնասը կարող է ավելի մեծ լինել, քան տվյալ դեղամիջոցներն ընդունելու դեպքում դրանց տված օգուտը կլիներ։

«Դրանք ունեն ընդհանուր կազդուրող, օրգանիզմի դիմադրողականությունը բարձրացնող հատկություն, սակայն ակնկալել, որ նման պրեպարատներով կամ սննդային հավելումներով բուժումը ինչ-որ էական, բեկումնային կամ ճակատագրական ընթացք է ստանալու, պետք չէ։ Եվ քանի որ սա վիրուսային վարակ է, միակ լուրջ ազդեցությունը կարող են ունենալ հակավիրուսային դեղերը, բայց աշխարհում առայժմ չկա իսկապես արդյունավետ հակավիրուսային դեղ։ Վիրուսների դեմ պայքարը ընդհանրապես բժշկագիտության համար խնդիր է, եւ մենք շատ քիչ վիրուսային վարակներ ունենք, որոնց դեպքում բժշկագիտությունը հասել է լուրջ փոփոխությունների։ Օրինակը կարող է լինել հեպատիտ С-ն, որի բուժման ասպարեզում փոփոխությունները եւ նորություները իսկապես բեկումնային դեր են խաղացել, որովհետեւ մենք այդ խրոնիկական շատ լուրջ հիվանդոթյունը կարող ենք իսպառ վերացնել, որոշակի դրական արդյունքներ կան ՄԻԱՎ վարակի, Հեպատիտ B-ի բուժման առումով»,- ասաց Նարինա Սարգսյանցը։ 

Իսկ արդյոք վերը նշվածը նշանակո՞ւմ է, որ կորոնավիրուսակիր հիվանդները չպետք է անհանգստանան նաեւ նշանակված հակավարակային դեղորայքի սղության դեպքում, որովհետեւ ստացվում է՝ դա էլ, ըստ էության, բուժման հարցում էական դեր չունի․

«Ասեմ այսպես, ըստ Հայաստանում եղած գործելակարգի՝ կիրառում ենք հակավիրուսային այն դեղամիջոցները, ինչը, որ կա այսօր աշխարհում։ Առայժմ լավագույններից մեկը «Ռեմդեզիվիրն» է, որը մեր կլինիկաներում առկա է ծանր եւ ծայրահեղ ծանր պացիենտների համար։ Ունենք նաեւ եւս մեկ դեղամիջոց՝ «ֆավիպիրավիրը» (ճապոնական «Ավիգանը»), որի կիրառումը նույնպես հոսպիտալային պայմաններում հնարավոր է»։

Մեր դիտարկումները ցույց են տալիս, որ տնային պայմաններում կորոնավիրուսային հիվանդությունից բուժվող պացիենտներին բժիշկները միեւնույն պրոտոկոլային դեղացանկն են նշանակում չնչին բացառություններով։ Եթե այդպես է, գուցե կարելի՞ է դրանք հրապարակել եւ առաջարկել որոշակի ախտանշանների դեպքում ընդունել առանց բուժհաստատություն այցելելու՝ թե՛ բուժաշխատողների ծանրաբեռնվածությունը չմեծացնելու եւ թե՛ վարակի տարածումը որոշակիորեն կրճատելու համար։

«Մեծ ցավով եմ արձանագրում, որ վերջին ամիսների ընթացքում կարող եք տեսնել այսպիսի իրավիճակ, որ հանրապետությունով մեկ շրջանառում են Քովիդ 19-ի բուժման անհասկանալի սխեմաներ։ Բժշկության մեջ չի կարող գոյություն ունենալ որեւէ ստանդարտ, որ բոլոր մարդիկ ստանան նույնանման բուժում, անկախ տվյալ մարդու առանձնահատկություններից, ուղեկցող հիվանդություններից, հիվանդության ծանրությունից եւ այլն։ Կան ստանդարտացված մոտեցումներ, բայց չի կարող լինել մեկ սխեմա, որ բոլոր պացիենտները ստանան միանման բուժում»,- ասաց Նարինա Սարգսյանցը։

Հարցին, թե կա՞ ուսումնասիրություն, եւ արդյո՞ք առաջնային օղակում բուժաշխատողները հենց այդպես էլ չեն վարվում, նախարարության խորհրդականը պատասխանեց, որ ինչքանով իրեն է հայտնի, Հայաստանում նման ուսումնասիրություն չի արվել։ «Բայց հնարավոր է այդպիսի հետազոտություն փորձենք իրականացնել։ Մտածել ենք այդ մասին»,- ասաց նա։

Ինչ վերաբերում է տարածված այն կարծիքին, թե նոր կորոնավիրուսի ի հայտ գալուց հետո որքան երկար ժամանակ է անցնում, այնքան վարակը պակաս ագրեսիվ է դառնում, ու մարդու օրգանիզմն ավելի է հարմարվում դրա գոյությանը, վարակաբանը նկատում է, որ դա ապացուցված չէ։ Ավելին՝ հակառակի մասին վկայություններ են առկա․ «Չեմ կարծում, որ այդ կարծիքը ճիշտ է, որովհետեւ կան նաեւ տվյալներ, որ երկրորդ ալիքի ժամանակ գրանցված դեպքերը եղել են ավելի ծանր, քան առաջինի։ Դրա համար պետք է սպասենք ավելի լուրջ՝ առողջապահական միջազգային կառույցների ամփոփմանը երկրորդ ալիքի վերաբերյալ»։

Անդրադառնալով կրկնավարկի հավանականությանը, ըստ Նարինա Սարգսյանցի՝ համարվում է, որ դա կարող է տեղի ունենալ երեք ամսից ոչ շուտ։ Կրկնավարկի դեպքեր եղել են Հոնկոնգում, ԱՄՆ-ում, Բելգիայում, Հնդկաստանում, Էկվադորում։ Կրկնավարակը հաստատված է համարվում, երբ վիրուսի սեկվենավորում է իրականացվում ու հիմնավորվում, որ հիվանդության առաջին ու երկրորդ էպիզոդները հարուցված են գենետիկորեն տարբեր վիրուսներով։

«Ինչ վերաբերում է հարցին՝ երկորրդ էպիզոդը ընթանում է ավելի թեթեւ, թե ծանր, նույնպես տարբեր պատկեր է․ եղել են դեպքեր, որ հիվանդությունն ընթացել է ավելի ծանր, եղել է, որ ընթացել է ասիմպտոմ»,- մանրամասնեց առողջապահության նախարարության խորհրդականը։