Բկներիդ կանգնի

Գնորդը Էռնեկյանին պատկանող «Տանգո» ընկերությունն է, որը պարտավորվել է շենքը վերածել հյուրանոցի: Ընդ որում, ինչպես նշված է կառավարության որոշման մեջ, դա պետք է օգտագործվի «բացառապես որպես հինգաստղանի հյուրանոցային համալիր`  միջազգային ճանաչում ունեցող հյուրանոցային ցանցի բրենդով` պահպանելով գույքի պատմամշակութային եւ  արտաքին տեսքը»: Գործարքի արժեքը 51 միլիոն 271 հազար դոլար է: Սա պետք է համարել ՀՀ կառավարության հերթական մութ ու կեղտոտ գործարքը: Նախ, կառավարությունն այս հարցը նիստի օրակարգ է մտցրել հենց երեկ` նիստից կարճ ժամանակ առաջ: Երկրորդ` մինչ երեկ պետական պաշտոնյաները որեւէ կերպ պաշտոնապես չէին հաստատում, որ այդ շենքը վաճառվելու է, եւ բավարարվում էին միայն ակնարկներով: Երրորդ` ինչպե՞ս է որոշվել գինը: Չորրորդ` ինչպե՞ս է որոշվել գնորդը եւ այլն, եւ այսպես շարունակ: «ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական գույքի կառավարման վարչություն է դիմել «Տանգո» ՓԲԸ-ն` ...  խնդրելով «Տանգո» ՓԲԸ-ին  օտարել «ՀՀ կառավարության աշխատակազմ» պետական կառավարչական հիմնարկին ամրացված Երեւան քաղաքի Կառավարական թիվ 2 մասնաշենք հասցեում գտնվող  14,241.9 քառ. մետր մակերեսով շենք, շինությունները եւ դրանց սպասարկման եւ օգտագործման համար հատկացված հողամասի բաժնային մասը»,- այսպես է «պարզաբանում» ՀՀ պետական գույքի կառավարման (ՊԳԿ) վարչությունը գործարքի նախապատմությունը: «Տանգո» ՓԲԸ-ն հաստատ երեկ առավոտյան չի դիմել: Դիմել է վաղուց: Եթե գործարքը մութ չէ, ապա ինչո՞ւ գործարքը չի հանվել հանրային քննարկման: Ի դեպ, մի մեջբերում նույն այդ ՊԳԿ վարչության` կես տարի առաջ արած մի հայտարարությունից. «Տպագիր եւ էլեկտրոնային լրատվամիջոցներում հրապարակումներ են եղել ՀՀ ԱԳ նախարարության շենքը վաճառելու մասին, ընդ որում, նշվել է նաեւ վաճառքի գինը: Տեղեկացնում ենք, որ նման որեւէ գործարք չի եղել եւ չէր էլ կարող լինել՝ առանց հանրային ծանուցման եւ հրապարակային տեղեկատվության...»,- դեռ այս տարվա մարտին այսպիսի սրտաճմլիկ խոսք էր ասում այն նույն գերատեսչությունը, որը երեկ բառացիորեն գաղտագողի վաճառքի ներկայացրեց ԱԳՆ շենքը: Հիմա ի՞նչ է սա` անմեղսունակությո՞ւն, թե՞ հանցագործություն: Երկուսից մեկը: Ցավոք, երրորդ տարբերակը չկա: Ինչպե՞ս է որոշվել գինը: Ի՞նչ արժե, առանց չափազանցության, հայկական ճարտարապետության այդ բացառիկ կոթողը: Ո՞վ ասաց, որ այդ շենքը հնարավոր չէր վաճառել, ասենք, մի 500 միլիոն դոլարով: Որպեսզի որոշվի նման կառույցի գինը, նախ` դա պետք է դնել միջազգային մրցույթի:  Ընդ որում, մրցույթը պետք է տեւեր մի քանի տարի, պետք էր բանակցել աշխարհի ամենահայտնի ընկերությունների հետ... Չի արվել: Պարզապես մեկը դիմել է, ասել է` 51 միլիոն դոլար տալիս եմ, կառավարությունն էլ ծափ տալով համաձայնել է: Իրավունք ունե՞նք մտածելու, որ իրականում ավելի բարձր գին են «խոսացել», պարզապես գնի մի մասը պաշտոնական է, մյուս մասը մի քանի հոգի դնելու են իրենց գրպանը: Ոչ միայն իրավունք ունենք, այլեւ պարտավոր ենք, քանի որ գործարքը կատարվել է գաղտագողի: Եթե վաճառողները փող գրպանելու խնդիր չունենային, հարցը կհանեին բաց քննարկման, մրցույթներ կկազմակերպեին եւ այլն: Մանավանդ, որ այդ շենքում տեղավորված նախարարությունները դեռ երեք տարի մնալու են իրենց տեղում` մինչեւ Վազգեն Սարգսյան փողոցի վրա, նախկին արդարադատության նախարարության այրված շենքի տեղում չկառուցվի նոր շենք: Այդ շենքը պետք է կառուցի էռնեկյանին պատկանող մեկ այլ ընկերություն` «Սալսա Դիվելոփմենթ» ՓԲԸ-ն: Վերջինս շինարարական աշխատանքները ավարտելուց հետո իր բաժնետոմսերով եւ նոր շենքով պետք է դառնա Հայաստանի կառավարության սեփականությունը:

Հ.Գ. Կառավարության մեր աղբյուրները հաղորդում են, որ շենքի վաճառքն այսպես հապճեպ կազմակերպելը պայմանավորված է նաեւ նրանով, որ այդ գումարը պետք է ուղղվի ՀՀ արտաքին պարտքի սպասարկմանը: Թե ինչով են սպասարկելու 2013 թվականի արտաքին պարտքը, կարելի է տարբերակներ քննարկել. ասենք, մի 30 միլիոն դոլարով կվաճառեն օպերան, մի 20 միլիոնով... Վա՛յ, էլ բան չկա: