Это нам дали 15 суток!!!

Մարդու իրավունքների միջազգային ֆեդերացիայի երեւանյան համաժողովից հետո, երբ ՄԻՄՖ-ը անսպասելի սկզբունքայնություն ցուցաբերեց քաղբանտարկյալների մասով, հայաստանցիների շրջանում ամենահաճախ հնչող հարցը հետեւյալն է. ի՞նչ ազդեցություն կունենա այդ արձանագրումը քաղբանտարկյալների ազատ արձակման գործընթացի վրա: Այս շեշտադրումը իրականում այնքան էլ տեղին չէ, որովհետեւ անձամբ ինձ ու, համոզված եմ, նաեւ մյուս քաղբանտարկյալների համար կարեւորագույն հարցը լուծված, վերջացած է: ՄԻՄՖ երեւանյան համաժողովը, որտեղ ներկայացված էին աշխարհի 150 երկրներ պատվիրակող իրավապաշտպաններ, միջազգային հանրության, ողջ աշխարհի անունից մեզ պաշտոնապես ճանաչեց որպես քաղբանտարկյալ, այսինքն` երկու տարի ռեզինի նման ձգվող արհեստական ու անիմաստ բանավեճը` կա՞ն Հայաստանում քաղբանտարկյալներ, թե` ոչ, այլեւս ավարտվեց, ավարտվեց անասելի բարձր նոտայով, որն արձանագրում է, որ քաղբանտարկյալների առկայությունը Հայաստանում անվիճելի է: Սրանից հետո արդեն, թող ներվի հանդգնությունս, բացարձակապես էական չէ` ազատ կարձակե՞ն քաղբանտարկյալներին, թե` ոչ: Դրսում եւ հատկապես իշխանությունների շրջանում սխալ պատկերացում կա. իշխանական շատ դեմքեր համոզված են, թե մենք յալվար ենք օր առաջ բանտից դուրս գալու հարցում: Նրանք սխալվում են: Մեր օր առաջ դուրս գալու հարցը ցավագին խնդիր է ազատության մեջ գտնվող մեր ընկերների, բայց ոչ երբեք մեզ համար: ՄԻՄՖ երեւանյան համաժողովից հետո, սակայն, դա արդեն ոչ այնքան ընդդիմության, որքան իշխանության պրոբլեմն է, որովհետեւ քաղբանտարկյալներին բանտում պահելու ամեն օրը թուլացնում է բռնապետությունը: Մինչեւ հիմա էլ էր թուլացնում, բայց հայ-թուրքական եւ այլ թեմաներով ճամարտակություններ անելը նրան մի տեսակ մանեւրելու, հարցը հակադարձելու, անդրադարձնելու, մեղմացնելու հնարավորություն էր տալիս: Հիմա արդեն կարող ենք վստահ լինել` նրանք զրկված են այդ հնարավորությունից, եւ կարելի է համոզված պնդել, որ աշխարհի ամենաճանաչված իրավապաշտպան կազմակերպությունների դաշնության կողմից արված արձանագրումը ի գիտություն է ընդունվելու ժողովրդավարական բոլոր երկրների իշխանությունների կողմից, իսկ վերջիններս հարցը ներառելու են Հայաստանի հետ բոլոր մակարդակի շփումներում, եւ որքան շատ «կռուտիտ» լինեն իշխանությունները, այնքան ավելի ու ավելի են խորացնելու Սերժ Սարգսյանի, որպես բռնակալ-իշխանագողի, միջազգային համարումը, այնքան ավելի ծիծաղելի վիճակի մեջ են դնելու իրենք իրենց: Այնպես որ` մեր համախոհներին հորդորում եմ առանձնապես չկենտրոնանալ այն հարցի վրա` կազատե՞ն քաղբանտարկյալներին, թե` ոչ: Այդ հարցի վերաբերյալ թող իշխանությունն ինքը տանջվի եւ տապակվի: Քաղբանտարկյալների հարցը հիմա արդեն նրանց պրոբլեմն է եւ ոչ թե մեր: Ճիշտ այնպես, ինչպես «Շուրիկի արկածները» հայտնի ֆիլմում. «Ты думаешь это мне дали 15 суток? Это нам дали 15 суток!!!»: Հ.Գ. Նախօրեին ՄԻՄՖ նախագահ Սուեր Բելասսենի հետ հարցազրույցի ժամանակ Դոդի Պետոն նրան տեղյակ պահեց, թե Հայաստանում «ընդդիմությունը» եվրոպացիներին անվանում է «եվրոյոնջա»: Դոդի Պետոն մոռացավ եթերից բողոքել, որ այդ նույն «ընդդիմությունը» իրեն, այսինքն` Դոդի Պետոյին Դոդի Պետո է անվանում: Նաեւ համարում է Հայաստանի թիվ մեկ նատաշկա, որը, սակայն, չափից շատ լափելու պատճառով կորցրել է իր կանացի գրավչությունը եւ վաղուց հատել է այն սահմանը, որից հետո անվանվում են պառվաբոզ: Նույնը կարելի է ասել նաեւ Դոլար Արմենի մասին, որ նախօրեին ամրացրեց առաջատարի իր դիրքերը` չոլի պուտանկեքի հիթ-շքերթում: www.nikol.am