Գյումրու հանրակացարանում կարիք են հոգում սենյակում, որտեղ ապրում են ու պատուհանից թափում

Գյումրու Գարեգին Նժդեհ փողոցում գտնվող փլատակի վերածված հանրակացարանի տանիքի փայտերը գողացել են: Բնակիչները բողոքով դիմել են ոստիկաններին, սակայն իրենց պնդմամբ, իրավապահները ոչ արձագանքել, ոչ էլ անգամ տարածք են եկել:

«Գիտեն, որ անտեր ենք, տեր-տիրական չունինք, մենք էլ պառավ ենք, մեզի բանի տեղ չեն դնե: Գնացինք ըսինք, թե եկեք տեսեք, թազա հանած է, հոչ, ում կսես: Էս էլ բլեն գլխներիս, մեռնինք պրծնինք: Բայց մենք էլ ենք մարդ չէ»,- բողոքեցին armtimes.com-ին դիմած բնակիչները:

«Լավ էլ գիտենք, թե ով է տարել էդ փետերը, հենց էն մյուս կողմի ապրողներն են, իրանք են բլցնում էս շենքը, հենց իրանք են: Յանի թաղի տեսուչ կա, մե հատմ չի գա, չի տեսնի: Գոնե գիշերը որպես հերթապահ մեկմ գա, ստուգե էրտա»,-վրդովված նշեց հանրակացարանի բնակիչ Կլարան:

Փլուզվող հանրակացարանը նախկինում պատկանել է Տեքստիլ կոմբինատին, որտեղ բնակվել են գործարանի աշխատակիցները, հիմնականում ռուս կանայք ու աղջիկներ: 88-ի աղետից հետո այնտեղ շատ անօթեւան ընտանիքներ հաստատվեցին, որոնց հիմնական մասը վաղուց է բնակարան ստացել եւ հեռացել տարածքից:

Ներկա պահին փակված հանրակացարանում մոտ 5 ընտանիք է բնակվում, գործազուրկ տարեցներ են, ովքեր գոյատեւում են ընտանեկան նպաստով եւ կենսաթոշակով:

Ներսում, սակայն այլ աշխարհ է բացվում: Անպատուհան ու առանց դռների սենյակներում ում ասես կարող ես հանդիպել՝ ցնցոտիներով երեխաներից սկսած մինչեւ տարբեր սենյակներում առանձնացած չափահաս տղամարդկանց ու կանանց:

Տեւական ժամանակ այստեղ այս վիճակն է: Քաղաքապետարանը շատ է փորձել ներկա պահին շենքում մնացած բնակիչներին այլ վայր տեղափոխել: Բնակարաններ են առաջարկել Մուշ եւ Բուլվարային թաղամասերում: Վերջիններս կտրուկ հրաժարվում են դուրս գալ այս սարսափելի եւ հանցագործության որջ հիշեցնող փլատակից: Ասում են՝ Մուշի բնակարաններն էլ անվտանգ չեն, հետո էլ քաղաքից հեռու է:

Որ սենյակը փլվում, տանիքը ներքեւ է իջնում, բնակիչները թողնում, տեղափոխվում են հարակից տարածք: Նրանց հետ սենյակից-սենյակ են գնում նաեւ կեղտոտ շներն ու մազաթափ կատուները:

Գույք չունեն, որ անհանգստանան փչանալուց կամ կոտրվելուց, այստեղ անգամ ջուր ու սանհանգույց չկա: Կարիքները հոգում են հենց այն սենյակներում, որտեղ ապրում են: Հետո դույլերով հենց իրենց պատուհաններից էլ դուրս են թափում պարունակությունը: Արդյունքում փլված շենքի բակում անմարդկային պայմաններ եւ սարսափելի տեսարան է: Իսկ երբ եղանակը տաք է, գարշահոտությունը զգացվում է հարակից շենքերում անգամ: Լվացքն այստեղ երազանք է, լողանալ չկա: Գումար ունենալիս լավագույն դեպքում բաղնիք են գնում: Տարիներ առաջ հենց այստեղ համաճարակային վիճակ ստեղծվեց: Թարախային մաշկաբորբի մասին ահազանգն անգամ Առողջապահության նախարարության ուշադրության կենտրոնում հայտնվեց:

Չնայած կառույցը վթարավտանգ է, առաջին հարկերը տրված են վարձակալության, եւ վարսավիրանոց կա, եւ լուսանկարչատուն, եւ խանութ: Տարածքը համայնքապատկան չէ, սեփականատեր ունի:

Սակայն ենթադրելի է, որ քաղաքապետարանը պետք է ստիպեր 2000-ականներից շենքը սեփականաշնորհած քաղաքացուն կամ շինարարություն սկսել, կամ գոնե լավագույն դեպքում, անվտանգության նկատառումներից ելնելով, մաքրել բետոնե պանելներն ու պարսպապատել շենքը:

Բավական չէ, որ նման տարրական քայլեր չեն արվել, այլ ավելին, թույլ է տրվել, որ շենքում մեկ հարկի տակ հավաքվեն անգործ մարդիկ, հիմնականում թեթեւաբարո կանայք եւ նրանց ընկեր-ընկերուհիները:

Հանրակացարանի մայթով մարդիկ չեն քայլում ոչ թե թափվող քարերի տակ չմնալու, այլ հենց վատ համբավի պատճառով: