Լրտեսական կրքեր մի բաժակ ջրում. այս հարայ-հրոցի բուն նպատակն այլ է

Վերջին օրերին հասարակությունը զվարճանալու նոր առիթ ունի՝ մի քանի տասնյակ կայտառ ակտիվիստներ մոտավորապես նույնքան լրագրողների ու ոստիկանների ներկայությամբ անհաշտ պայքար են ծավալել Սորոսի հիմնադրամի հայաստանյան գրասենյակի դեմ։ Տեսարանն իսկապես զվարճալի է, առավել եւս՝ որ կազմակերպիչները չեն էլ թաքցնում, որ իրենց հիմնական նպատակներից մեկը ներկաներին ծիծաղեցնելն է (լավ բեմադրված քաշքշուկներ, նախապես պատրաստված սրախոսություններ եւ այլն)։ Եվ այդ՝ մասնակիցների քանակի առումով աննշան միջոցառման շուրջ քարոզչական այնպիսի աղմուկ է բարձրացվում, որ տպավորություն է ստեղծվում, թե բողոքի հսկայական ալիք կա, ու հազարավոր մարդիկ հեղեղել են Երեւանի փողոցները։ «Գաղափարական հենք» նույնպես կա՝ սորոսականներն իբր խարխլում են մեր ազգային արժեհամակարգի հիմքերը (ավանդական ընտանիք, եկեղեցի, բանակ, կրթություն, մշակույթ եւ այլն), իսկ իրենք՝ մի խումբ հայրենասերներով (զարմանալի զուգադիպությամբ՝ սրանք ճիշտ նույն մարդիկ են, ովքեր իրենց պատռելով պաշտպանում են նախկին իշխանություններին), պայքարում են այդ ամենի դեմ։

Իրականում այս հարայ-հրոցն, իհարկե, առանձնապես կապ չունի ազգային արժեհամակարգի հիմքերի հետ։ Կոնկրետ օրինակներ բերենք։ Ի՞նչն է ավելի ծանր հարված հասցնում ավանդական հայկական ընտանիքին, Սորոսի գրասենյա՞կը, թե՞ այն, որ հարյուր հազարավոր հայ տղամարդիկ աշխատում են դրսում ու տարիներով ընտանիքի երես չեն տեսնում (կարիք կա՞ թվարկել հետեւանքները)։ Իսկ նախկին իշխանությունները խրախուսում էին դա, տնտեսություն էին «զարգացնում» դրսից ուղարկվող գումարների հաշվին ու դեռ մի բան էլ հեգնում էին՝ «բա մնան Հայաստանում, որ հեղափոխություն անե՞ն»։ Այսօրվա կայտառ բողոքողներից քանի՞սն էին այն ժամանակ ցույցեր անում ու հարց բարձրացնում, որ հարյուր հազարավոր տղամարդկանց՝ խոպանում գտնվելը քայքայում է ավանդական հայ ընտանիքի հիմքերը։ Այսօր մեր բանակն ու եկեղեցին սորոսականների «պիղծ հարձակումներից» պաշտպանողներից քանի՞սն են բողոքել, որ գեներալները գրեթե առանց բացառության մուլտիմիլիոնատերեր են, իսկ առաջնագիծը պահածոների դատարկ տուփերով էր «կահավորված», քանի՞սն են բողոքել «Բենթլի» քշող հոգեւորականների դեմ ու հարց բարձրացրել, որ վերջին տասնամյակներում Հայաստանում կառուցված եկեղեցիների գումարի կեսով Արցախը կարելի էր բառիս բուն իմաստով անմատչելի միջնաբերդ դարձնել։ Կամ եթե այդ մարդկանց մտահոգում է մեր կրթությունը, ինչո՞ւ ժամանակին չէին բողոքում, որ դպրոցները վերածվել էին ՀՀԿ գրասենյակների, իսկ տնօրենների աշխատանքի գնահատման միակ չափանիշը դարձել էր ընտրություններ կեղծելու արդյունավետությունը։ Եվ ինչպե՞ս էին կրթության բարձր մակարդակի անհրաժեշտության մասին խոսողները հաջողացրել ունենալ այնպիսի խորհրդարան, որի իշխող խմբակցության անդամներից շատերն անգամ իրենց անուն-ազգանուններն ի վիճակի չէին գրել առանց տառասխալների։ Թե՞ դրանով ազգային կրթական համակարգի հիմքերն էին ամրապնդում։ Մշակույթի մասին ընդհանրապես չենք խոսում՝ «ազգային մշակույթը պահպանելու եւ զարգացնելու» սրանց հայեցակարգը սահմանափակվում էր Արմենչիկին կոչումներ շնորհելով ու հարսանիքներում տրնգի պարելով (ու լավ է, որ գոնե այդպես էր, որովհետեւ սրճարաններում ջազ լսելը շրջապատի համար վտանգավոր էր)։

Այսքանը հիշեցնում ենք՝ ընդամենը ցույց տալու համար, որ այս հարայ-հրոցի բուն նպատակն այլ է։ Պարզապես Ռուսաստանում եւ ԵԱՏՄ ողջ տարածքում ընդգծված բացասական վերաբերմունք կա արեւմտյան հասարակական կազմակերպությունների նկատմամբ, ու հիմա Հայաստանում ինչ-որ կառույցներ ուզում են դուր գալ նրանց՝ հիշեցնելով իրենց գոյության մասին ու հուշելով, որ կարելի է նաեւ իրենց օգտագործել։ Մարդիկ ցանկանում են օգտագործվել որպես գործիք ու անընդհատ գովազդում են իրենք իրենց՝ նման ակցիաներով ու հարակից քարոզչական աղմուկով։ Սա է, ուրիշ բան չկա։ Մնացածը պարզամիտներին մոլորեցնելու համար է։