Ո՞վ է կուլ տալիս Մամեդյարովի նետած քարոզչական խայծը

Բանակցային գործընթացի ներկա փուլի վերաբերյալ Ադրբեջանի արտգործնախարարի հայտարարությունները լուրջ իրարանցում են առաջացրել Հայաստանում: Հասկանալի է՝ ընդդիմադիր քարոզչամիջոցների ջանքերով, որովհետեւ, ըստ նրանց՝ սա մեր արտաքին քաղաքականության ձախողումն է, վիճակն օրհասական է, ՀՀ իշխանությունները պետք է ժամ առաջ պարզաբանումներ տան, եւ այլն: Մի խոսքով՝ ինչպես միշտ:

Իսկ ի՞նչ է ասել Մամեդյարովը: Նա հայտարարել է, թե բանակցություններում քննարկվում են «կոնկրետ եւ իրական պահեր», որոնք հիմնված են մադրիդյան սկզբունքների վրա, միջնորդների «տեսլականն» էլ, իբր, շատ պարզ է՝ «զորքերի դուրսբերում, ադրբեջանական բնակչության վերադարձ, անվտանգության ապահովում, կոմունիկացիաների կարգավորում»: Ի դեպ, եթե հիշում եք, մադրիդյան սկզբունքները որպես կարգավորման հիմք Հայաստանն ընդունել է Սերժ Սարգսյանի օրոք, ու նա ամեն առիթով հպարտանում էր այդ «հաջողությամբ», բայց սա դեռ մի կողմ:

Հարցազրույցում Մամեդյարովն ասել է նաեւ, թե հայկական կողմի համար կարեւոր են ԼՂ կարգավիճակն ու անկախությունը, ու եթե կարգավիճակի դեպքում հասկանալի է, թե ինչի մասին է խոսքը, ապա անվտանգության դեպքում պետք են հստակեցումներ:

Հիմա փորձենք հասկանալ: Այո, մեզ համար ամենակարեւորը ԼՂՀ կարգավիճակն է, եւ արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանը շաբաթներ առաջ շատ հստակ ձեւակերպեց՝ «ԼՂՀ ինքնորոշման իրավունք Ադրբեջանի կազմից դուրս»: Սա ըստ էության նշանակում է ԼՂՀ անկախություն, այսինքն՝ միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններ եւ անվտանգության միջազգային երաշխիքներ, ինչպիսիք ունենում է ցանկացած անկախ պետություն: Գումարած, իհարկե, Հայաստանի հետ ռազմաքաղաքական դաշինքը: Այլ կերպ ասած՝ ԼՂՀ ապագա կարգավիճակն ինքնին անվտանգության երաշխիքներ պարունակում է: Իսկ սա էլ նշանակում է, որ Մամեդյարովն անուղղակի խոստովանում է՝ բանակցությունների սեղանի շուրջ «շատ կոնկրետ եւ իրական» քննարկվում է նաեւ Ադրբեջանի կազմից դուրս ԼՂՀ ինքնորոշման իրավունքի հարցը:

Հիմա՝ ամենակարեւորը: Ադրբեջանի արտգործնախարարը, բնականաբար, հայտնելու էր միայն քննարկվող այն կետերի մասին, որոնք ձեռնտու են իրենց, եւ դա ներկայացնելու էր որպես դիվանագիտական մեծ հաջողություն: Բայց Մամեդյարովը, եթե նկատեցիք, ոչ մի խոսք չի ասում՝ այդ քննարկումները հաջո՞ղ են ընթանում, թե ոչ: Հիմա մի պահ պատկերացրեք՝ իրենց համար այդ քննարկումները հաջող են, եւ նրանց կամաց-կամաց հաջողվում է հայկական կողմից ինչ-որ զիջումներ կորզել: Ինչպե՞ս կվարվեր Մամեդյարովն այդ դեպքում: Բնականաբար՝ քար լռություն կպահպաներ եւ ոչ մի ինֆորմացիոն արտահոսք չէր տա: Եթե ՀՀ իշխանությունների կողմից զիջումների միտում է նկատվում, ի՞նչ կարիք կա աղմուկ բարձրացնել, փոթորկել Հայաստանի ու Արցախի հանրային կարծիքը եւ իշխանություններին ստիպել ետ քաշվել: Իսկ եթե հայկական կողմը զիջումների չի գնում՝ այդ դեպքում  իմաստ ունի քննարկումների ընթացքի վերաբերյալ «մանրամասներ հայտնել», որ Հայաստանում եւ Արցախում ՀՀ իշխանությունների նկատմամբ անվստահություն առաջանա: Որովհետեւ սեփական ժողովրդի վստահությունը չվայելող իշխանությունները, որպես կանոն, «դրսերում» ավելի խոցելի են լինում:

Այլ կերպ ասած՝ ադրբեջանական կողմից ինֆորմացիոն արտահոսքի կազմակերպումն արդեն իսկ վկայում է, որ քննարկումների ընթացքում հայկական կողմը սկզբունքային հարցերում որեւէ զիջման չի գնում: Իսկ ադրբեջանցիների քարոզչական խայծը, գիտակցաբար, թե ոչ, կուլ են տալիս միայն մեր նախկիններին հարող քաղաքական շրջանակներն ու քարոզչամիջոցները: