Կոշիկ եփելը շատ էր հավանել

Հայաստանի նկարիչների միությունում եւ «Մոսկվա» կինոթատրոնում, օրինակ, ծաղրանկարների, ծիծաղաշարժ լուսանկարների ու քանդակների ցուցահանդես էր, իսկ դրանցում մեր կյանքն էր` իր ուրախ ու տխուր կողմերով` քաղաքական ու համարձակ թեմաներից մինչեւ սոցիալական ու անմեղ թեմաներ: Ծաղրանկարների ցուցահանդեսը «Մեր անցած քըսան տարիները» խորագիրն էր կրում, եւ ներկայացված աշխատանքներից շատերն ուղղակի ստիպում էին լսել անցնող այդ տարիների քըստքըստոցը, ինչը եւ ցանկացել էին ցուցահանդեսի մասնակից ծաղրանկարիչները: Պատերից կախված նկարները մեծ ոգեւորությամբ դիտում էր նաեւ թերեւս ամենափոքր այցելուն` 6-ամյա Նարեկը, բարձրաձայն մեկնաբանություններ անում, ծնողներին հարցեր տալիս ու խնդրում իր համար կարդալ ծաղրանկարների վրա գրվածները: Վերջում նրանից հետաքրքրվեցինք` ո՞ր նկարները հավանեց: Վազելով մեզ տարավ նախ Վլադիմիր Աբրոյանի ծաղրանկարներից մեկի մոտ: «Ճաշ չունի, կոշիկ ա տալիս: Շատ ծիծաղալու ա»,- բացատրեց տղան` ցույց տալով սկուտեղով ամուսնուն եփած կոշիկ մատուցող կնոջը: Նարեկին շատ էր դուր եկել նաեւ Հարություն Սամուելյանի «Հայելիներ» շարքը, որտեղ հայելին ոչ մի կերպ չէր արտացոլում իր մեջ նայողի դիմագծերը: «Սա ընդհանուր մի իրավիճակ է, երբ որ հակասությունները բախվելով` իրար ոչնչացնում են, եւ դա երեւի տիեզերքի, աշխարհի օրինաչափություններից է: Ցույց է տրված ինչ-որ իրավիճակ, որտեղ մարդն է մասնակցում այդ գործընթացներին»,- մեկնաբանելով նշված շարքը` բացատրեց ծաղրանկարիչը: Հումորի վարպետներից փորձեցինք նաեւ պարզել, թե ապրիլի 1-ին որեւէ չար կամ բարի կատակ, որը հիշում են մինչեւ այժմ, իրենց հետ արե՞լ են, կամ խաբվե՞լ են, արդյոք, այդ օրը: Նրանք այդպիսի հիշարժան դեպք չմտաբերեցին: Պավել Ջանգիրով-Պավլեն նկատեց, որ ինքը շատ կատակասեր եւ ուրախ մարդ է, սակայն` «ես չեմ վիրավորում մարդկանց, ինձ համար ծաղրանք հասկացությունը, որ մարդուն վերաբերի, չկա: Պետք է հումորը լինի այնպես, որ ե՛ւ իմաստ ունենա, ե՛ւ չկպչի կոնկրետ մարդկանց»,- այսպես պատասխանեց ծաղրանկարիչ Պավլեն, որը ցուցահանդեսի էր ներկայացել Սովետմիության ճարտարապետների միության անդամի կրծքանշանը կրծքին: Ծաղրանկարիչ Արզօն, որի ներկայացրած աշխատանքներն, ինչպես միշտ` համարձակության պակաս բոլորովին չէին զգում, նույնպես չհիշեց որեւէ օյին` իր կամ ուրիշի գլխին խաղացած: Ասաց նաեւ, որ այդ օրը դեռեւս իրեն չեն խաբել: «Բայց հաճախ են խաբում եւ` ոչ կատակով»,- նկատեց նա եւ իր խաբվելը պատճառաբանեց սեփական ազնվությամբ: Իսկ արդեն տոնական օրվա ավարտին տեղի ունեցավ Երեւանի մետրոյի «Հանրապետության հրապարակ» կայարանի գետնանցումի բացումը` կարմիր ժապավենով, երգ-երաժշտությամբ ու ծաղրածուով: Գետնանցումն, իհարկե, վաղուց կար, բայց այն թարմացվել, մաքրվել էր: Երեւանյան մի շարք բուհերի ուսանողներ որոշել էին նկարազարդել գարշահոտությամբ հայտնի գետնանցումի պատերը եւ պաստառներ էին փակցրել, որոնք ազդարարում էին, որ բնական կարիքները գետնանցումում հոգալ չի կարելի: Երեւանի Ճարտարապետության եւ շինարարության պետական համալսարանի առաջին կուրսի ուսանող Տիգրան Շաղոյանը մեզ հետ զրույցում ասաց, որ գետնանցումի պատերը նկարազարդել են շուրջ 60 ուսանողներ, եւ այդ աշխատանքը գլուխ էին բերել մեկ օրում: Իհարկե, ժամանակին ավարտել չէին հասցրել եւ բացմանը եկած հյուրերին այստեղ դիմավորեցին աշխատանքների հետեւանքով գոյացած աղբը պատի տակ շարած, իսկ ավելի ուշ էլ` տոնական միջոցառման մասնակից դարձավ աղբատար ավտոմեքենան: Ինչեւէ: Երիտասարդները պատրաստակամ են նաեւ մայրաքաղաքի մյուս գետնանցումները կարգի բերել, եթե, իհարկե, դրանց համար նույնպես Երեւանի քաղաքապետարանի թույլտվությունը ստանան: