Եւս մի «հայրենասեր-քաղհալածյալ»

Եվ այսպես, ՀՀ Հատուկ քննչական ծառայությունը մեղադրանք է առաջադրել Սերժ Սարգսյանին՝ «վատնման եղանակով մոտ կես միլիարդ դրամի հափշտակություն կազմակերպելու համար»: ՀՀԿ-ն, բնականաբար, արդեն հայտարարել է, որ դա քաղաքական հետապնդում է, եւ դա միանգամայն կանխատեսելի էր: Դեռ ամիսներ առաջ, երբ Սերժ Սարգսյանին որեւէ մեղադրանք առաջադրելու մասին խոսք անգամ չկար, ՀՀԿ տարբեր ներկայացուցիչներ «անոնսով» հայտարարում էին, որ եթե այդպիսի բան լինի՝ դա հաստատ քաղաքական հետապնդում է լինելու:

Մեղադրանքը կհաստատվի, թե ոչ՝ ժամանակը ցույց կտա, բայց նախկինների քարոզչամեքենան չի սպասում: Ու քանի որ, լրատվամիջոցների տեղեկությունների համաձայն, Սերժ Սարգսյանի դեմ ցուցմունք տվողը եղել է գյուղատնտեսության նախկին նախարար Սերգո Կարապետյանը, հենց նա էլ դարձել է մերձհանրապետական քարոզիչների հիմնական թիրախը: Զավեշտն այն է, որ քարոզիչները նրան մեղադրում են դավաճանության մեջ, բայց սուտ վկայություն տալու մեղադրանք չեն հնչեցնում: Ավելին՝ բանն այնտեղ է հասել, որ շատերն են Սերգո Կարապետյանին հիշեցնում, թե ինչ լավություններ է արել իրեն Սերժ Սարգսյանը՝ օրինակ, գյուղատնտեսական վարկեր ստանալու հարցում՝ առանց հասկանալու, որ դրանով իսկ նոր մեղադրանքներ են ներկայացնում Սերժ Սարգսյանին. որեւէ գործարարի անձամբ «լավություն անելը» նախագահի գործառույթների մեջ չի մտնում:

Հիմա՝ «քաղաքական հետապնդման» մասին: Ընդամենը երկու հարց: Առաջին. ենթադրենք՝ ոչ թե Սերժ Սարգսյանի հնարավոր մասնակցությամբ է պետությանը հասցվել ավելի քան մեկ միլիոն դոլարի վնաս, այլ որեւէ այլ մարդու: Պե՞տք էր արդյոք քրեական գործ հարուցել եւ մեղադրանք առաջադրել այդ մարդուն: Երկրորդ. եթե այդ հափշտակությունը կազմակերպել է ոչ թե «որեւէ այլ մարդ», այլ Սերժ Սարգսյանը, նշանակո՞ւմ է դա արդյոք, որ պետք է նրա համար բացառություն անել եւ մեղադրանք չառաջադրել: Հենց որ հանրությունն ինքն իր համար պատասխանի այս հարցերին՝ պարզ կդառնա, թե որքանով են տեղին «քաղաքական հետապնդման» մասին խոսակցությունները:

Բայց նախկինների քարոզչամեքենան ոչ միայն այս ամենը գնահատում է որպես քաղաքական հետապնդում, այլեւ պատճառներն է մատնանշում՝ իբր սա արվում է, որ հանրության ուշադրությունը շեղի արցախյան խնդրից եւ ադրբեջանական կողմի «վերջնագրի» ֆոնին հանձնի Ղարաբաղը: Այսինքն՝ պարզունակ մտածելակերպով այս «քարոզիչների» կարծիքով, Նիկոլ Փաշինյանը կարող է գնալ ու որեւէ մայրաքաղաքում թաքուն պայմանագիր ստորագրել «Ղարաբաղը հանձնելու» մասին, եւ մեր ժողովուրդը դա չի նկատի, որովհետեւ զբաղված կլինի Սերժ Սարգսյանի դատով: Որեւէ մեկը երբեւէ ավելի տխմար վարկած լսե՞լ է: Հասկանալի է, չէ՞, որ կարգավորման վերաբերյալ որեւէ փաստաթուղթ չի կարող ստորագրվել Հայաստանի ու Արցախի ժողովուրդներից թաքուն, եթե անգամ ստորագրվի էլ՝ կյանքի չի կոչվի, եթե հանրային աջակցություն չստանա, իսկ եթե փորձ արվի մեզ ինչ-որ աննպաստ որոշում պարտադրել, ժողովուրդը մի մարդու նման ոտքի կկանգնի ու մի կողմ կդնի բոլոր մյուս հարցերը՝ անկախ նրանից, թե քանի նախկին պաշտոնյա կլինի ճաղավանդակների ետեւում ու քանի միլիարդի չարաշահումներ կբացահայտվեն:

Այլ կերպ ասած՝ Արցախի հարցն այն թեման չէ, որից հնարավոր կլինի շեղել հասարակության ուշադրությունը: Ճիշտ հակառակը՝ ցանկացած այլ հարցից հանրության ուշադրությունը հնարավոր է շեղել միայն Արցախի հարցով: Ու հենց դա էլ փորձում են անել մերձհանրապետական քարոզչամիջոցները՝ տագնապահարույց զարգացումների մասին խոսակցություններով: