«Կերեցեք զմիմեանս». նախագահի թեկնածուների շուրջպարը Մայր Հայաստանի դիակի շուրջ

Եթե գոնե փոքր-ինչ նկարչական ձիրք ունենայի, անպայման կնկարեի, թե ինչպես են սափրած գլուխներով եւ «վոդոլազկա» փետուրներով անգղերը պատառ փախցնում խոշոր գիշանգղից, որը կենտրոնացած կտցում է դիակը գլուխը:

Տգեղ ու զզվելի նկար կլիներ, եւ ինքս առաջինը կքարկոծեի այն նկարողին: Սակայն այս պատկերն անընդհատ այցելում է ինձ, ու հոգեվերլուծաբանս դրանից ազատվելու համար խորհուրդ է տալիս անպայման նկարել այն: Ընտրարշավը դեռ չսկսված՝ արդեն նրանից ժահրի հոտ է գալիս: Թեկնածուները իրար վրա են հարձակվում, կտցահարում, ճանկռտում, բմբուլներ պոկում, անիծում նախորդ, ներկա ու ապագա հանցավոր ռեժիմները, պատառներ փախցնում: Կուսակցություններն արդեն հաճույքը ստանում են կատաղությամբ ծախվելուց. բավական է նայել Հմայակ Հովհաննիսյան - ՕԵ կամ Գալուստ Սահակյան - Արշակ Սադոյան դուետներին:

Մազոխիստական այս տռփանքում կուսակցություններն ու լիդերները մոռացել են համաշխարհային ընտրյալ ազգին, պայքարը գնում է իրար դեմ: Ընտրողներն այն կրակած թնդանոթի միսն են, որին ստեպ-ստեպ կհիշեն միայն մազութի ջուրը խմեցնելու կամ փող խոստանալու համար: Ոչ մի կոչ չկա ապրելու մասին, այլ միայն գոյատեւելու ու ուրիշի աչքը հանելու: Անգամ անցած ընտրությունների ժամանակ ստեղծված խամաճիկ կուսակցությունները դեռ ապրելու հույս էին ներշնչում, միայն անուններին նայեք. «Արժանապատիվ ապագա», «Հզոր հայրենիք», իսկ հիմա՝ ԱԺԴ, ԱԺԿ, ՀԺԱՄ: Այնպիսի մի հնչյունակույտ է, որ ակնհայտ է՝ բժժացնելու համար է: Անգամ հարսանիքը՝ նոր ընտանիքի ու կյանքի սկիզբն են ապականում՝ ինչ է թե Սադոյանինն է:

Եթե ազգի ընտրանին (ընտրվողները) կյանքի մասին չի խոսում, ապա ակնհայտ է, որ եթե կյանքի հնարավորություն էլ կար, ապա սրանց դեպքում հաստատ ապագա չես ունենա: (Եթե «շարբաթ-շարբաթ» ասելուց լեզուդ չի քաղցրանա, ապա «թարախ-թարախ» ասելուց հաստատ կթարախոտի): Արդեն գիտենք ինչի մասին է լինելու ընտրապայքարը՝ Քոչարյանն ու նրա կողմից նշանակված թեկնածուները կխոսեն նախկիններին կախելու մասին, Քոչարյանի նշանակած «ծպտյալ թեկնածուները»՝ նախկիններին կախելու, մի քիչ էլ՝ քոչարյանենց կախելու մասին, մյուսները, այսինքն նրանք, ովքեր գլխի չեն, որ իրենց Քոչարյանն է նշանակել՝ քոչարյանենց կախելու, մի քիչ էլ՝ նախկիններին կախելու մասին:

Պարզ է, որ այս ընտրապայքարը նախագահ ընտրվելու մասին չէ, այլ՝ Ազգային Ժողովի տանիքի տակ տեղ ունենալու, որ նորից բաժանվեն երթուղայինների գծերը, իսկ շատերին էլ թվում է, թե մյուս ԱԺ-ում բոլորն իշխանամետ կլինեն ու հիմա իրենց թույլ կտրվի մի փոքր «մոսկայություն», որ հետո ընդդիմադիրի դիմափրկիչ տեղը զբաղեցնեն: Սին հույսեր, քանի որ մյուս ԱԺ-ում էլ չի լինի դաշնակ կամ ՕԵ, այլ ավելի պարզ՝ «Շաքարի կուսակցություն», «Բենզինի խմբակցություն» կամ «Հեղուկ գազի ֆրակցիա»:

Փարիզում անգլիացու հարցին, թե՝ «իսկ չկա՞ն այնպիսիները, որոնք փողով չեն վաճառվում», գիդը երկար մտածելուց հետո պատասխանում է. «իհարկե կան, բայց դրանք շատ թանկ կարժենան»: Իհարկե, կան այնպիսի «ընտրյալներ», որոնք թույլ կտան խուսափել ժանտահոտից, սակայն նրանք ընտրապայքարի մեջ չեն, գերադասելով իշխանության գալու ավելի ռացիոնալ ձեւը, այն, ինչը մեր ռեգիոնում արդեն հաջողությամբ փորձարկել են ընկերներ Ալիեւը ու Շեւարդնաձեն: Պատերազմը, որի մասին այդքան խոսում էին, շուտով կլինի: Եթե ընտրյալներին թվում է, որ աշխարհից մեկուսանալով ու Ղարաբաղի հարցը ձգձգելով, մենք կխուսափենք աշխարհից ու ոչ ոք մեզանով էլ չի հետաքրքրվի, ապա նրանք խորապես սխալվում են: Մեր դիակի նկատմամբ անգամ անտարբեր չեն լինի, քանի որ այն թույն է արտադրում, եւ շրջապատի սուրբ պարտականությունն է մաքրել այդ տեղը: Պատերազմի ժամանակ էլ հենց կլինի իշխանափոխությունը, ու կգան նրանք, ովքեր Անկախության մասին էին խոսում:

Որպեսզի Դեյտոնն ընդունվի, անհրաժեշտ է ռմբակոծել Սարաեւոն: Այլ հարց է, որ եթե հիմա առաջադրվեր, թեկուզ չանցներ էլ, շանս կար պատերազմը կանխելու: Սակայն ընտրում ենք բշտիկի թեթեւ արնաթողության տարբերա՞կ: Հետո նորից կքննարկենք, թե ով էր պատերազմի կուսակցությունը, եւ ով՝ խաղաղության:

Աղասի Ենոքյան

Տպագրվել է «Հայկական Ժամանակ» օրաթերթի՝ 2002 թվականի դեկտեմբերի 11-ի համարում