Հինգերորդ շարասյան հակապետական քարոզչությունը

Հակաիշխանական քարոզչությունն անհեթեթությունների նորանոր ռեկորդներ է սահմանում։ Բանն այնտեղ է հասել, որ Սերժ Սարգսյանին մեղադրանք առաջադրելուց անմիջապես հետո հանրապետականներն իրար հերթ չտալով սկսեցին հայտարարել, թե դրա արդյունքում նրա վարկանիշը կտրուկ աճել է։ Այստեղ երկու տարբերակ կա։ Կամ այդ քարոզիչների կարծիքով մեր հասարակությունն ահավոր սիրում-հարգում է հանցագործներին, ու հենց որ ՀՔԾ-ն մանրամասնորեն ներկայացրեց Սերժ Սարգսյանին առաջադրված մեղադրանքը (այսինքն՝ օդում կախված խոսակցությունները վերածվեցին կոնկրետ փաստերի), նրա վարկանիշն ակնթարթորեն բարձրացավ, կամ էլ հասարակությունը համոզված էր, որ Սերժ Սարգսյանը միլիարդավոր դոլարներ է թալանել, բայց երբ պարզվեց, որ խոսքն ընդամենը մեկ միլիոն դոլարի մասին է (առայժմ), նրա նկատմամբ վերաբերմունքը փոխվեց եւ ավելի դրական դարձավ։

Բայց քարոզչական զավեշտը սրանով չի սահմանափակվում։ Ուրեմն՝ Սերժ Սարգսյանի եղբորորդին (Գոնսալեսը չէ, մյուսը) մեկնաբանում է ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացը, ներկայացնում Ադրբեջանի արտգործնախարարության տարածած ինչ-որ փաստաթուղթ, դրա հիման վրա եզրակացնում, որ Հայաստանի իշխանությունները հանձնում են Արցախը, ու ամփոփում՝ «քիչ է մնում կորցնեմ ինքնատիրապետումս եւ ամենավերջին հայհոյանքները ձեր հասցեին հնչեցնեմ»։ Ինքնին դրական է, իհարկե, որ Սաշիկի որդին, պարզվում է, գրել-կարդալ գիտի, բայց համաձայնվեք՝ ամեն դեպքում տարօրինակ է հնչում. Սաշիկի որդին... բանակցային գործընթաց... ադրբեջանական փաստաթղթի հիման վրա... Հետո էլ ասում են՝ հեղափոխությունից հետո բան չի փոխվել։ Առաջ լիներ՝ Սաշիկի որդին ոչ թե ամենավերջին հայհոյանքները կտար, այլ «ախռաննիկներին» կասեր՝ կառավարության անդամներին կգցեին պադվալը ու ոտները կջարդեին։ Այսպես թե այնպես՝ նախկինների գործերը երեւի այնքան էլ լավ չեն, որ Սերժ Սարգսյանի քարոզչությանը ազգականներն անձամբ են մասնակցում։ Երեւի վճարովի քարոզիչները «թանկաբազար են», ու իրենք ստիպված անցել են խնայողական ռեժիմի։

...Իսկ հիմա՝ ավելի լուրջ։ Կարգավորման գործընթացը շատ բարդ փուլում է, եւ դրա հիմնական պատճառն այն է, որ ադրբեջանական կողմը գործընթացը շարունակելու համար կոշտ եւ անընդունելի նախապայմաններ է առաջադրում։ Հայկական կողմն իր հերթին շատ հստակ եւ նույնքան կոշտ ներկայացնում է իր դիրքորոշումը, ինչը նշանակում է, որ մեզ հետ սպառնալիքների լեզվով խոսելն անիմաստ է։ Ադրբեջանում հսկայական քարոզչամեքենան թմբկահարում է իր կոշտ դիրքորոշումը՝ դա ներկայացնելով որպես վերջնագիր, սեփական ուժի նշան եւ հայկական կողմի թուլության ապացույց։ Հայկական կողմի կոշտ պատասխանը նրանք, հասկանալի է, առանձնապես չեն գովազդում, որովհետեւ դա ցույց կտար, որ ուժի դիրքերից խոսելու իրենց փորձերը ձախողվում են։ Իսկ ի՞նչ են անում հայկակա՛ն քարոզչամիջոցները (որոնց գերակշիռ մեծամասնությունը ֆինանսավորվում է նախկին իշխանությունների ու նրանց հարող շրջանակների կողմից)։ Ճիշտ է, նույն բանն են անում։ Գովազդում են ադրբեջանցիների ներկայացրած փաստաթուղթը, մեր արտգործնախարարության պատասխանի մասին կամ ընդհանրապես չեն խոսում, կամ փորձում են «կեղտ բռնել» դրա վրա, ու այդ ամենը ներկայացնում են որպես հայկական կողմի դիվանագիտական պարտություն եւ թուլության նշան։

Հասկանալի է, որ նպատակն «ադրբեջանցիների ջրաղացին ջուր լցնելը» չէ, «մերոնք» դա բոլորովին այլ նպատակով են անում՝ որպեսզի իշխանությունները թուլանան, իրենք «հայրենասիրության մոմենտով» վերադարձնեն իշխանությունը, հարուցված քրեական գործերը «ջրվեն», Գոնսալեսը վերադառնա, եւ այլն։ Բայց փաստն այն է, որ «մերոնց» այդ քայլերը մեկին մեկ համընկնում են ադրբեջանական քարոզչամեքենայի նպատակներին։

Ու սա շատ ավելի վտանգավոր է, քան ադրբեջանական կողմի կոշտ դիրքորոշումը։ Որովհետեւ այդ դիրքորոշումը միշտ էլ կոշտ է եղել, բայց Հայաստանում նման ծավալի ակամա քարոզչական աջակցություն երբեք չի ունեցել։