Քչերը կարող էին ենթադրել, որ հեղափոխությունից կարճ ժամանակ անց նախկինները քաղաքական ու տնտեսական դասեր են տալու

Կարծում եմ՝ շատերը չէին կարող ենթադրել, որ նախկինները, հեղափոխությունից ընդամենը օրեր անց մեղադրյալից վերածվելով մեղադրողի, կսկսեին քաղաքական և տնտեսական դասեր տալ նոր իշխանություններին, խելք սովորեցնել, բարոյականություն քարոզել, Արցախի ինքնորոշման միջազգային ճանաչման ճանապարհը ցույց տալ, իրականացվող քաղաքական և տնտեսական ռեֆորմները փորձաքննության ենթարկել, ժողովրդին խոստացածը չիրականացնելու, մարդու և քաղաքացու ազատությունների ու իրավունքների ոտնահարման և հասարակությունը պառակտելու, այն սևի ու սպիտակի բաժանելու մեջ մեղադրել, Արցախի պետական ընտրություններին միջամտելու, Քաղավիացիան կործանելու և, … էլի շարունակե՞մ: Դե, արի ու մեղա՜, մեղա՜ շշնջալով՝ մի խաչակնքվիր: Վերջում էլ շատ զգույշ ու հեզիկ, զեփյուռի պես նուրբ առաջարկում են քարը փեշից թափել, միավորվել, էլ եղածը եղած է, պետք չէ մարդկանց ունեցվածքի հետևից ընկնել, ազգի հերոսներին պատժել: Առանց նախկինների ու ներկաների բաժանման պետք Է առաջ ընթանալ, որ ազգովի հաղթահարենք կորոնավիրուսի և թշնամու մարտահրավերները:

Սրանք նման են այն դատախազներին, որոնք կարիերայի ողջ ընթացքում մեղադրում ու բարձր պատիժներ են պահանջում դատարանից՝ ժողովրդի՝ իրենց «չվճարվող» հատվածի համար, իսկ երբ կենսաթոշակի են անցնում, դառնում են փաստաբան և պաշտպանում նույն ժողովրդի՝ իրենց վճարող հատվածի շահերը: Ըստ դերաբաշխման՝ իրենք մշտապես վերցնողն ու պահանջողն են: Ներկայիս քաղաքական վիճակն էլ նույնն է, նույնիսկ՝ դեմքերի արտահայտությունը, միայն դատարանում զբաղեցրած նախկին տեղն ու աթոռն է փոխվել:

Տարիներ շարունակ, երբ ժողովուրդը բազմահազար միտինգներով ու ցույցերով ընդվզում էր իշխանության անարդարությունների և ընտրակեղծիքների դեմ, սրանք ասում էին՝ ո՞ւր է այդտեղ ժողովուրդ: Ժողովուրդը ընտրություններին իրենց հարյուր հազարով ձայն տվածներն են: Այն ժամանակ այդ հարյուր հազարները համարվում էին բավական գիտակից և խոհեմ հասարակություն, իսկ երբ այդ հարյուր հազարները, տարրալուծվելով միլիոնների մեջ, խոր ատելությամբ նախկինների օձիքից բռնած, վերջապես դուրս շպրտեցին քսանամյա իշխանությունից, նախկինների համար այն ժողովրդից վերածվեց «անգիտակից մասսայի ու պոպուլիզմի զոհի»:

Եվ նման «ապերախտությունից» օրեր անց նախկինների կողմից գթասրտության ինչպիսի դրսևորում, առանց քուն ու դադարի, գիշերը ցերեկ արած՝ շապիկ ու կոկորդ են պատռում, որ էս «խաբված ու մոլորված» ժողովուրդը սթափվի և անսա ներողամիտ մեծն փրկչի հորդորին, քանի դեռ ուշ չէ, ու երկիրը կործանման չեն տարել: Ամեն առավոտ՝ լույսը չբացված, սկսում են գյուղական աքլորի նման ծուղրուղու կանչել, թե՝ երկրում քաոս է, անկառավարելի վիճակ, ով ինչքան պարգևավճար է ստացել, Արցախը ծախեցին…

Ահա այս ազնիվ նպատակի համար է, որ նոր կուսակցություններ են բացում, տանը մնացած ու ժանգահոտ քաղաքագետները մամուլի ասուլիսներ են հրավիրում, խրատներ տալով՝ «փորձում բացել մեր կուրացած աչքերն իրականության առաջ»:

Տարբեր ընդդիմադիր հեռուստաալիքների էկրաններից քիչ է մնում՝ մեր բնակարանները մտնեն՝ չռած աչքերով ու կեղտոտ բերաններով, հետն էլ ասում են՝ իշխանությունները բռնանում և սահմանափակում են իրենց ազատ խոսքը:

Պայքարում են, միջնորդում են, խնդրում են փոխել Ռոբերտ Քոչարյանի նկատմամբ խափանման միջոցը, նույնիսկ սպառնում են, որ այն կազդի հայ-ռուսական հարաբերությունների վրա: Այդ դեպքում ինչո՞ւ նույն Քոչարյանը չմիջնորդեց իր ռուս գործընկերոջը, որ փոխի ծանր հիվանդությամբ տառապող Արցախի մեծն բարերար Լևոն Հայրապետյանի խափանման միջոցը, գոնե՝ հանուն Արցախի սիրո: Որտե՞ղ էին Արցախի դարդով տառապողներն ու ներկայիս «գթասիրտների» բանակը:

Ինչպես կասեր մեծն դասականը, հակահեղափոխություն կամ նոր հեղափոխություն են ուզում, որ ի՞նչ անեն՝ շարունակեն կիսատ թողածը, թալանեն.

- գյուղացու գարնանացանի սերմացուն, պարարտանյութն ու դիզվառելանյութը,

- կարիքավորի նպաստն ու թոշակառուի թոշակը,

- մանկատների ու ծերանոցների սնունդն ու տրամադրված օգնությունները,

- Հյուսիս-հարավ միջպետական մայրուղու կառուցմանը հատկացվող գումարները,

- «Հայաստան հիմնադրամ»-ի միջոցները,

- զինվորի հագուստի, սննդի, զենք-զինամթերքի գումարները,

- ապրանք ներկրողին, հարկ վճարողին, ներդրում կատարողին,

- ազատազրկվածին, վարկառուին, ընտրողին, ապրողին, հիվանդին, մեռածին…

Որ շարունակեն վաճառել՝

- պաշտոնները, մրցույթները (տենդերները), պետական կարիքների հիմնավորմամբ տնազուրկ դարձածների հողերը, գերեզմանատեղերը, նորածիններին՝ հարուստ օտարերկրացիներին…: Տեսնո՞ւմ եք՝ ինչքան գործ կա դեռ անելու: Հիմա հասկանալի՞ է, սիրելի՛ ժողովուրդ, թե բորենիների սոված ոհմակն ինչու է շտապում:

Չարախնդալն ու թույնը ներկայացնում են որպես երկրի ապագայի նկատմամբ մտահոգության և սրտացավության դրսևորում: Չեն գիտակցում մի պարզ բան, որ մարդիկ իրենց չեն հավատում, եթե նույնիսկ Աստվածաշնչից մեջբերում անեն:

Նախկինների տագնապը տասնապատկվեց այն բանից հետո, երբ ակնհայտ դարձավ, որ անօրինական ճանապարհով ձեռք բերված անշարժ գույքի կորստի մասին խոսակցությունները վավերացվեցին օրենքով: Վերջերս էլ սպառնում են, թե կորոնավիրուսից հետո գալու է պատասխան տալու ժամանակը, այսինքն՝ իրենք՝ մերժվածներն են պահանջատեր: Բա, եթե սա անեկդոտ չէ, ապա ի՞նչ է:

Ժողովուրդը առաջվանը չէ, նա շարունակում է արժևորել իրականացրած հեղափոխությունը, սիրով փայփայելով նրա հետ կապված հույսերը՝ համբերատար վերացնում է առկա խոչնդոտները:

Եթե իսկապես հարգում եք ժողովրդին՝ չնայած սեփական ունեցվածքից բաժանվելու դժվարությանը, այնուամենայնիվ, ինքնակամ վերադարձրեք տարիների թալանվածը իրական տերերին և մեղքերի թողություն ստացածի պես ապրեք ձեր երկրում՝ չդառնալով տարագիր, քանզի օտարության մեջ կարող է գալ մի տարիք կամ հոգեվիճակ, երբ ամենաբարեկեցիկ կյանքը նույնիսկ բանտ կթվա, և ձեզ կզգաք շղթայված ու լքված: Նման հգեվիճակում են գտնվել նախորդ դարասկզբին ռուսական հեղափոխությունից հետո էմիգրացիայում հայտնվածները, ինչն ամբողջովին ներծծված է նրանց թախծոտ ու հոգեմաշ երգերում:

Դրանով դուք կմաքրվեք հասարակության կողմից մերժվածի խարանից և էական ներդրում արած կլինեք հասարակության մեջ իրար նկատմամբ հանդուրժողականության և լարված մթնոլորտի լիցքաթափման գործում:

Արմեն Գևորգյան

ՀՀ քաղաքացի